... از شرف در چشم اختر توتیایی می کند

آنکه روز رزم رمح مار پیکر در کفش

چون عصا در دست موسی اژدهایی می کند ...

... حدیثش جمله واشوقاه باشد

نه چون فیض کفش بخشد عطا ابر

که این پیوسته آن گه گاه باشد ...

... همچون دم مسیح بتن جان در آورد

با ابر در فشان کفش طالب گهر

کشتی چرا بلجه عمان در آورد ...

... چون دم عیسی مریم جان فزایی میکند

ابر می خواهد ز دریای کفش دایم عطا

آن همه شور و فغان از بی نوایی می کند

گرچه ناید از مسام ابر جز آب حیات

با کفش گر در چکاند بی حیایی می کند

با وجود خاک پایش مر فلک را مشتری ...

... یکسر بنای بخشش خود بر صلف نهاد

در یکزمان بداد کفش هر ذخیره یی

کآنرا بصد قران فلک اندرکنف نهاد ...

... ز ابتدای باختر تا غایت خاور نهند

می نیارد گاه بخشش هیچ وزنی بر کفش

هر چه اندر بر و بحرش نام خشگ و تر نهند ...

... رشک باد اندر خزان و ابر در نیسان شود

گر کفش را ابر گویم این سخن من بنده را

پیش هر صاحب کمالی موجب نقصان شود ...

... سنان او شود اندر دل عدوش نهان

ز بیم آنکه کفش گوهر سنان بدهد

ز بهر پرورش بره گرگ را ایام ...

... هر تر و خشگ که حاصل شود از بحر و ز بر

من نگویم که کفش ابر بهارست بجود

هیچکس بحر خضم گفت که ماند بشمر ...

... خسرو سیاره بر توسن گردون سوار

گر بود ابر بهار رشحه بحر کفش

پر گهر آید برون دست تهی چنار ...

... از دیر باز میکند این فرصت انتهاز

بر تارک عدو ز کفش گر ز گاو سار

کوپال بیژنست روان بر سر گراز ...

... رأی ملک آرایش آرد عالمی را در کنف

آن کریمی کز حیای ابر نیسان کفش

کان بدل بر سنگ دارد بحر پوشد رخ بکف ...

... تاج شاهان جهان سرور بیمثل و همال

شاه یحیی جهانبخش که بحرست کفش

که جنابش بگه موج بود بر نوال ...

... پیوسته گر بسر نکشد بار ملک و دین

وجه بها چو گوهر تیغست در کفش

نشگفت اگر شدست خریدار ملک و دین ...

... بر تن قبا کند گل خوشبوی پیرهن

بر خاک اگر ز فیض کفش قطره یی چکد

طوبی حسد برد بدل از سبزه دمن ...

... مکش زحمت چو می بینی که بیرون از حسابست این

بروز بزم اگر آید کفش در گوهر افشانی

ز بسیاریش پنداری مگر فیض سحابست این ...

... بدیده باز نهد خصم نوک پیکانی

که یافت در کفش از قبضه کمان بوسه

بدان امید مه نو شود رکاب آسا ...

... خون دل در طشت نیلی آفتاب خاوری

تا بدید ابر بهاری زر فشانی کفش

شکوه پیش چرخ بر دو پیشش افتادی گری ...

... طی کرد ذکر حاتم و یحیی برمکی

سلطان وجیه دولت و دین آنکه در کفش

آید ز برگ بید گه کین بلا رکی ...

... آمد بلب از چاه زنخدان تو جانم

گر در کفش از زلف تو مشکین رسن آید

بر آتش اندوه دلم آب فشاند ...