... نمی دهد چو سبو کهنه گشت نم بیرون

خراب ساقی دریا دلم که می آرد

به یک پیاله مرا از هزار غم بیرون ...

چند ای دل غمین به مداران گریستن

عیب است قطره قطره ز دریا گریستن

از گریه خوشه های گهر چید دست تاک ...

... بی دخل مشکل است کرم ورنه ابر را

سهل است با ذخیره دریا گریستن

نم در دل محیط نماند اگر مرا ...

... بی انتظار دامن ساحل گرفتن است

چون موج دست بر دل دریا گذاشتن

دل را ز اشک تلخ سبکبار می کند ...

... این قوم را تصور سنگ مزار کن

گوهر اگر چه لنگر دریا نمی شود

پیمانه ای به کار من بی قرار کن ...

... درد حیات را به می ناب صرف کن

نتوان گرفت دامن دریا به سعی خویش

این مشت خاک در ره سیلاب صرف کن ...

... کشتی در آب گوهر من کار می کند

دریا ترست از گهر آبدار من

از پاک گوهری چو صدف در دل محیط ...

... کشتی در آب گوهر من کار می کند

دریا ترست از گهر آبدار من

صایب مرا به باغ و بهار احتیاج نیست ...

... از دامن صدف چه غبار از دلم رود

دریا نبرد گرد یتیمی ز روی من

شیری که خورده بودم در عهد کودکی ...

... عالم فروز گردد اگر آه گرم من

دریا نهد چو تشنه لبان سینه بر زمین

صایب درین زمانه ز پیران زنده دل ...

... خاکی که شود در ره سیلاب پریشان

ما در چه شماریم که دریا شده از موج

در جستن آن گوهر نایاب پریشان ...

... از وصل تسلی نشدن لازم عشق است

آرام نگیرد دل دریا ز تپیدن

فریاد که چون شمع درین محفل افسوس ...

... بی حاصلی است ما را حاصل ز روزگاران

دریا ز جوش گوهر اندیشه ای ندارد

دیوانه را نباشد پروای سنگباران ...

... سیلاب عقل و هوش است این قطره های باران

غواص را ز دریا بیرون خموشی آرد

پاس نفس ضرورست در بزم باده خواران ...

... شیشه بی شراب را بشکن

برو ای اشک و بر سر دریا

بیضه های حباب را بشکن ...

... به از جوش سخای چشمه سارست

جواب تلخ از دریا شنیدن

قناعت کن که چشم حرص را نیست ...

... پس ازین چندین کشاکش دام خود را

تهی می باید از دریا کشیدن

کم از کشورگشایی نیست صایب ...

... گوهر از گرد یتیمی خاک بر سر می کند

در دل دریا ز رشک لعل گوهربار او

گرچه از مستی سخن بی پرده گوید می شود ...

... ناتوانی را که شد افتادگی ها دستگیر

روی دریا شد کبد از سیلی خاشاک او

بنده کوی خراباتم که می سازد گهر ...

... هر که زانو ته کند بر سفره احسان تو

خاک از دست گهربار تو دریا گشته است

خوشه گوهر به دامن می کند دهقان تو ...

... در گلستانی که باشد قامت موزون تو

مانع بی تابی دریا نمی گردد گهر

کی شود سنگ ملامت لنگر مجنون تو ...

... چون صدف نسبت به ابر نوبهاران کن درست

در میان بحر باش و آب از دریا مجو

ظاهرآرایان سراسر محو دیدار خودند ...

... هر نفس در عالمی جولان کند همچون حباب

کشتی بی لنگر ما را درین دریا مجو

سر به سر گفتار صایب پخته و سنجیده است ...

تلخرو از هر نسیم سهل چون دریا مشو

تیغ اگر چون موج بارد بر سرت از جا مشو ...

... در گلستان جهان چون غنچه گل وا مشو

موج دریا را حجاب دیدن ساحل مکن

در میان کار دنیا غافل از عقبی مشو ...

... قطره در گوهر ز موج انقلاب آسوده است

مرد طوفان حوادث نیستی دریا مشو

رشته مریم چه باشد تا ز هم نتوان گسیخت ...