... که برترست ز گردون لوای درویشی

ازان چو لاله درین باغ سرخ روست که هست

ز پاره جگر خود غذای درویشی ...

... درین دو پله تو نامرد گنگی و لنگی

ز داغ لاله زمین دلت سیاهترست

به چهره چون ورق لاله گرچه خوش رنگی

ز بار حرص نداری قرار بر یک جا ...

... چسان رسی ز پی کاروان بیرنگی

دلت خوش است به میهای لاله رنگ جهان

نخورده ای می صاف جهان بیرنگی ...

به محفلی که رخ از باده لاله زار کنی

چه خون که در دل بی رحم روزگار کنی ...

... تو کز مکیدن لب چاره خمار کنی

به لاله زار گر افتد رهت ز پرکاری

به طوف خاک شهیدان خود شمار کنی ...

... چه شور در جگر خاک ریخت ابر بهار

که هست در سر هر برگ لاله سودایی

اگر تو پنبه غفلت برآوری از گوش ...

... نظر سیاه مگردان به هر تماشایی

ازان همیشه بهارست لاله خورشید

که صلح کرد ز عالم به چشم بینایی ...

... به محفلی که در او نیست طاق ابرویی

چو داغ لاله به هر جانبی که می نگرم

مرا احاطه نموده است آتشین رویی ...

... نیلوفر سپهر به خون تو تشنه است

ای لاله شکفته چه غافل نشسته ای

خضر رهی و پشت به دیوار داده ای ...

... دامان فرصتی است که از دست داده ای

آرام نیست بوی گل و رنگ لاله را

تو بی خبر چو سرو به یک جا ستاده ای ...

... خون خوردنم تراوش ازان کم کند که من

دارم چو لاله ساغر خوناب خورده ای

صبح امید من ز تریهای روزگار ...

... ای گل مگر ز دیده من آب خورده ای

این رنگ لاله گون ز کجا آب می خورد

از من نهفته گر نه می ناب خورده ای ...

... در زیر بار سقف ز کاشانه مانده ای

در سنگ لاله در جگر خاک گل نماند

ای خانمان خراب چه در خانه مانده ای ...

... در هر دلی که نشتر مژگان خلیده ای

چون داغ دل به لاله باغ جهان مبند

مرده است این چراغ نفس تا کشیده ای ...

... با عندلیب گوشه باغی ندیده ای

از لاله زار آبله یک گل نچیده ای

در پای شوق خار سراغی ندیده ای ...

... می کرد داغ سینه کان عقیق را

می داشت چون رخ تو اگر باغ لاله ای

یک هاله در بساط همه چرخ بیش نیست ...

... صایب چو تاک نیست غم سر بریدنش

هرکس به یادگار گذارد سلاله ای

... از اشتیاق عالم بالا چگونه ای

ای لاله ای که چشم به صحرا گشوده ای

زیر سیه گلیم سویدا چگونه ای ...

... زان آتشی که از رخ لیلی بلند شد

هر برگ لاله ای است درین دشت محملی

هر حلقه را ز روی تو نعلی در آتش است ...

... روی ترا به خون شهیدان چه حاجت است

از لاله زیب کان بدخشان چه می کنی

آیینه پیش رو نه و سیر بهشت کن ...

... یک سینه بی داغ محال است گذارد

این چهره چون لاله ستانی که تو داری

در حرف سرایی دهن غنچه ندارد ...

... صحرایی سودای تو هر نافه بویی

سودایی صحرای تو هر لاله رنگی

برقی که ازو طور به زنهار درآید ...

حیف است درین فصل دماغی نرسانی

چشمی ز گل و لاله چو شبنم نچرانی

آن روز ترا نخل برومند توان گفت ...

... هر چشم ز مژگان شده مجموعه آهی

چون لاله به هر گام فتاده است درین دشت

بر آتش حسرت جگر نامه سیاهی ...