... برون از پرده افلاک چون آه سحر می زن

مکن لنگر چو داغ لاله یک جا از گرانجانی

چو شبنم هر سحرگه خیمه در جای دگر می زن ...

... سواد عشق در زیر نگین آسان نمی آید

چو داغ لاله چندی کاسه در خون جگر می زن

اگر چون مرغ نوپرواز کوتاه است پروازت ...

... شهید عشق مستغنی ز شمع دیگران باشد

که سازد خاک خود را لاله خونین کفن روشن

به خاکش تا به دامان قیامت نور می بارد ...

... تو هم در حلقه افتادگانی چشم بالا کن

سواد شهر از تنگی به داغ لاله می ماند

ازین زندان مشرب روی در دامان صحرا کن ...

... چو گل گوشی درین بستان به تحقیق خبر وا کن

نه ای از لاله کمتر در ریاض دردمندی ها

گریبانی به داغ سینه سوز ای بی جگر وا کن ...

... که می آید برون از سنگ و از آهن رقیب من

چنان در عشق رسوایم که خال چهره لاله

به خون رشک می غلطد ز داغ سینه زیب من ...

سبک جولانتر از برق است حسن لاله زار من

به یک خمیازه گل می شود آخر بهار من ...

به یک خمیازه گل طی شد ایام بهار من

به یک شبنم نشست از جوش خون لاله زار من

شب امیدواری می شمردم خط مشکین را ...

... نمی آید به روی بستر بیگانه خواب از من

رخ از جام شرب لاله گون افروختن از تو

ز مستی سینه بر آتش نهادن چون کباب از من ...

... که در گوهر شود چون رشته گم موج سراب از من

ز من هر لخت دل زیبنده داغی است چون لاله

کدامین پاره دل را کند عشق انتخاب از من ...

... مرا زنگار از دل چون زداید باده لعلی

که می چون لاله خون مرده گردد در ایاغ من

ز فکر عافیت آسوده ام با درد و داغ او ...

... چرا میراب جوی شیر نبود سنگداغ من

ازان دارد چو داغ لاله داغ من رگ خامی

که بیش از داغ شور عشق می سوزد دماغ من ...

... که می آید به قدر شق سیاهی از قلم بیرون

میسر نیست تاب از زلف بردن لاله رویان را

کجا از موی آتش دیده آید پیچ و خم بیرون ...

... ز پیراهن غبار آورد و شد روشن ز پیراهن

نبرد از دل می گلرنگ زنگ لاله را صایب

که نتوان داغ مادرزاد را شستن ز پیراهن

... خاتم خویش برآر از کف این اهرمنان

لاله زاری است که خون در دل فردوس کند

جگر خاک به عهد تو ز خونین کفنان ...

... از تماشای تو خورشید دل پر خون برد

لاله از کوه بدخشان چه تواند بردن

دل صایب چه تمتع برد از عالم پوچ ...

... عارف از داغ حوادث نکشد رو در هم

لاله با سینه صحرا چه تواند کردن

سرو از کشمکش باد خزان آزادست ...

... پرده داغ دریدن گل بی ظرفیهاست

لاله از تربت ما منفعل آید بیرون

چه کند آتش دوزخ به جگر سوخته ای ...

... گل شرم است که هر فصل بهاران آید

لاله افکنده سر از خاک شهیدان بیرون

چشم زنجیر غریبانه چرا خون نگریست ...

حذر کن از عرق روی لاله رخساران

که می کند به دل سنگ رخنه این باران ...

... همیشه زیر سیاهی است داغ سوختگان

ز جام لاله سیراب شد مرا روشن

که می ز خویش برآرد ایاغ سوختگان ...

... ز می شکفته نگردد دماغ سوختگان

ز لاله زار دلم تا شکفت دانستم

که مرهم دگران است داغ سوختگان ...

... به خاک هر که شود قامت تو سایه فکن

ز برگ لاله این باغ سرسری مگذر

که لیلیی سر مجنون نهاده در دامن ...

... به یک ترشح ساغر ز چهره ساقی

هزار لاله سیراب می توان چیدن

فروغ روی تو حیرت اگر به طرح دهد ...