... که از دشمن نخواهد وقت فرصت کینه خود را

درین دریا حبابی چهره مقصود می بیند

که کرد از کاسه زانوی خود آیینه خود را ...

... نگنجد در ته دامان ساحل گوهر رازم

به دریا می سپارم چون صدف گنجینه خود را

میان اهل دل صایب نیارد سر بر آوردن ...

... دل قانع ز احسان کریمان است مستغنی

به آب تلخ دریا احتیاجی نیست گوهر را

نسوزد پرده شرم و حیا را باده روشن ...

... ز بدخویی چو طفلان می گزم پستان مادر را

نمی دانم چه خواهد کرد با طوفان این دریا

که در موج نخستین کشتی ما باخت لنگر را ...

... یکی باشد غنا و فقر در میزان اهل دل

تفاوت نیست در خشکی و دریا آب گوهر را

پی آسایش خود داغ سوزم بر جگر صایب ...

... درین میخانه صایب آن حباب تنگ ظرفم من

که صد ره بر سر دریا شکستم بیش ساغر را

... به هر صحرا که راه افتد غزال شیر مستش را

اگر ذوق شکستن این دل چون شیشه دریابد

چو سنگ از مومیایی پاس می دارد شکستش را

شود مستغنی از دریا ز آب و دانه گوهر

گذارد چون صدف بر روی هم هر کس که دستش را ...

... که باشد ناز چشم آهوان داغ پلنگش را

درین دریا کسی یابد خبر زان گوهر یکتا

که داند همچو آغوش صدف کام نهنگش را ...

... دلش چون موج می لرزد ز بیم عاقبت دایم

به دریا متصل هر کس نگردانده است جویش را

ندیدی نور ایمان را اگر در کفر پوشیده ...

... مده در عالم پرشور دامان رضا از کف

که ساحل می کند تسلیم این دریای هایل را

مشو در خاکدان عالم از یاد خدا غافل ...

... زمین شور در خود محو سازد تخم قابل را

نگردد باعث آسودگی نزدیکی دریا

زبان شکوه از خاشاک بسیارست ساحل را ...

به جوش آورد باد نوبهاران خون عالم را

اگر چون غنچه از اهل دلی دریاب این دم را

وصال از تلخکامی عاشقان را برنمی آرد ...

... نسازد بستر گل غافل از خورشید شبنم را

نمی آرد به دریا روی طوفان دیده از ساحل

نگردد یاد دولت در دل ابراهیم ادهم را ...

... همان از شوخ چشمی سر برآرم از گریبانش

اگر صدبار دریا بشکند بر هم حبابم را

نگردید از جهان بی نمک شوری مرا حاصل ...

... ز جمعیت کف افسوس باشد حاصل ممسک

که از دریای گوهر باد در دست است مرجان را

چو داغ لاله از زیر سیاهی برنمی آید

لب جان بخش او تر ساخت از بس آب حیوان را

به دریا صد گریبان چاک دارد از صدف صایب

کجا سوزد به خار خشک ما دل ابر نیسان را

... کمند جذبه حب الوطن از وادی غربت

به دریا همچو سیل خوشخرام آورد مستان را

به قول عارف رومی سخن را ختم کن صایب ...

... که جز رستم برون می آورد از چاه بیژن را

نمی گردد حریف نفس سرکش عقل دریا دل

چگونه زیر دست خویش سازد آب روغن را ...

... چو دل شد آب پشت خود به دیوار فراغت ده

که این دریا کند یک لقمه با اسباب کشتی را

خط جام از غم عالم مرا دارالامانی شد ...

... نظر گفتم دهم آب از عقیق او ندانستم

که دریایی کند آن گوهر سیراب کشتی را

ز تدبیر معلم دل کجا ساکن شود صایب

در آن دریا که لنگر می کند بی تاب کشتی را

... به آب تیغ تر سازد گلو را تر زبانی ها

غنیمت دان درین دریا چو ماهی بی زبانی را

مرو دنبال دنیا چون کمان شد قد چون تیرت ...

... طلبکار وصال در شهسوار معانی را

حباب از عهده تسخیر دریا برنمی آید

مسخر چون کند الفاظ اسرار معانی را ...

... تویی کز آشنایان گرد بر می آوری ورنه

رعایت می کند دریا حقوق آشنایی را

زمین ساده لوحان زود رنگ همنشین گیرد ...

... شکوه خاکساری خصم را بی دست و پا سازد

شود باریک دریا چون رسد در جویبار ما

ز بال افشانی جان این چنین معلوم می گردد ...

... بلند و پست عالم می کند افزون بصیرت را

معلم بیش در دریای بی لنگر شود بینا

ز سیل تیره حسن سعی دریا می شود ظاهر

که از آیینه تاریک روشنگر شود بینا ...

... نصیب دور گردان گوهر سیراب چون گردد

ازآن دریا که با این قرب لب خشکند ساحل ها

بنای کعبه و بیت الصنم کردند بیکاران ...

... کسی پروانه را مانع نمی گردد ز محفل ها

صدف بی ابر هیهات است از دریا گهر گیرد

مده تا ممکن است از دست دامان وسایل ها ...