... که زیر این کف پوچ است بحر گوهر عیش

بهار از گل و لاله است بر جناح سفر

مده ز دست درین وقت تنگ ساغرعیش ...

... ز زهد خشک برآتش بنه تو هم عودی

کنون که لاله برافروخته است مجمر عیش

نشاط و عشرت و شادی ز باده می زاید ...

... مرا ز باده لعلی بس است افسر عیش

فروغ روی گل ولاله می کند فریاد

که از و بال برون آمده است اختر عیش

گشایش ار طلبی روی در گلستان کن

که نیست غیر گل و لاله حلقه در عیش

چه همچو خوشه گره گشته ای شراب بنوش ...

... چو گل ز باده گلگون تمتعی بردار

نسوخته است ترا تا چو لاله اختر عیش

اگر بهار کند این چنین صف آرایی ...

... این شعله های عاریتی نیست پایدار

چون لاله زآتش جگر خود کباب باش

خود را چو آفتاب نکردی به نور عشق ...

... با درد صاف کن دل پرخون خویش را

خندان چو لاله با جگر داغدارباش

ازتند باد حادثه چین بر جبین مزن ...

... از چشمه سار تیغ بشودست و روی خویش

در آفتاب زرد خزان لاله رنگ باش

گر پشت پا به عالم صورت نمی زنی ...

... اکنون که از شکوفه گشوده است دفترش

صایب چو لاله هر که بود کاسه سرنگون

خالی نمی شود زمی لعل ساغرش

... از فیض بوی سوختگی خلق غافلند

در سینه همچو لاله گره ساز دود خویش

چون هرچه وقف گشت به زودی شود خراب ...

... چون گل مساز خنده رنگین شعار خویش

خون لاله لاله می چکد از چشم آفتاب

ترکرده ای زشبنم می تا عذار خویش ...

... از دیده حسود همان نیش می خورم

چون داغ لاله گر کنم آتش حصار خویش

عشق غیور تن به گرستن نمی دهد ...

... شیرازه جمعیت صد عقد گهر باش

چون لاله درین انجمن از نعمت الوان

قانع به دل سوخته و لخت جگر باش ...

آن لاله عذاری که منم داغ و کبابش

از خون جگر سوختگان است شرابش ...

... هر چند که گیرنده بود خون شهیدان

چون لاله بود داغدل از چهره آلش

گردید مه عید مرا ناخنه چشم ...

... طفلی به دلم پنجه فشرده است که باشد

خون دو جهان لاله ای از طرف کلاهش

از سنبل آهش گل خورشید توان چید ...

... هیچ نصیبی بغیر داغ ندارد

صایب مسکین ز سیر لاله ستانش

... شادابی لعل جانفزایش

تا دامن حشر لاله رنگ است

چشمی که فتاد بر لقایش ...

... تا کرد احاطه چهره او را سحاب خط

چون داغ لاله مرهمش از مشک سوده است

صایب دلی که گردد داغ و کباب خط

... خوش است سوختن داغ با سیه چشمان

ترا که داغ نسوزی ز لاله زار چه حظ

ز انتظار شود آب تلخ آب حیات ...

... هرگز از می نشود جام نگونش خالی

هرکه چون لاله شود بادل پر خون قانع

می شود ساغرش ازباده حکمت لبریز ...

... مشو ز دیده بینا به پیش پا قانع

ز لاله زار شهادت گلی بچین صایب

به بوی خون مشو ازخاک کربلا قانع

به خط ازان رخ چون برگ لاله ام قانع

ز صاف باده به درد پیاله ام قانع ...

... ز برگ عیش به لخت جگر خوشم صایب

به خون ز نعمت الوان چو لاله ام قانع

... ته جرعه ای است ازجگر داغدار من

داغی که هست درجگر لاله زار جمع

یکرنگی از دورنگ طمع داشتن خطاست ...