... مجنون عشق رقص به آواز پا کند

مست تو پابرهنه به دریا حباب وار

بر روی آب گردد و کسب هوا کند ...

... رازهای فلک از سینه ی عارف پیداست

همچو دریا که درو مرغ هوا بنماید

چوب خواهد مدد از هرکه کسی می جوید ...

... دود این سرگشتگی از خوی آتش می کشد

چون ز قسمت سر توان پیچید کز دریا نصیب

گوش ماهی را گرفته سوی آتش می کشد ...

... هرکجا باشم گزیری نیست از طوفان مرا

موج دریا انتظارم بر سر پل می کشد

روزی داناست در معنی که نادان می خورد ...

... دوست از دشمن اسیر عشق نشناسد سلیم

رهرو او موج دریا را خیال پل کند

... گرمی از آفتاب می طلبد

آب خواهد ز تشنه در دریا

آنکه از ما شراب می طلبد ...

... شوقت به ره قافله ی موج ز حکمت

چون آب سخن بسته به دریا پل کاغذ

بر بوی خس و خار گلستان تو از شوق ...

... نارنج آفتاب نهان در سمور ابر

دامان من چو هست به دریا چرا رود

نزدیک کرده چشم ترم راه دور ابر ...

... ماهی از آب برون آور و بر خاک انداز

دل به دریا فکن ای خواجه و از باده فروش

بستان آتش و در خانه ی امساک انداز ...

... هرکسی چاشنی فقر و قناعت دانست

همچو گوهر بودش قطره ای از دریا بس

نیست در قافله ی ریگ روان راهبری ...

در وادی محبت چون خضر راهبر باش

با رهروان دریا چون موج همسفر باش

انگشت دایه در کام زهر غمم کشیده ست

در دست من هر انگشت گو شاخ نیشکر باش

آشوب موج و طوفان سامان اهل دریاست

همچون سفینه ی عشق مجموعه ی خطر باش ...

ز مژگان آب چشمم می زند جوش

که دریا را نشاید کرد خس پوش

درین دریا بود از سیلی موج

چو نیلوفر صدف نیلی بناگوش ...

... آنکه از طوفان غم جوید خلاصی کاشکی

چون خس و خاشاک دریا اختیاری باشدش

دایه در گهواره کون جنبانی آموزد به طفل ...

... که پیش هر خس و خاری چو گل نداری کف

چه سود آب ز دریا چو ابر بخشیدن

کرم ز آبله دست خویش کن چو صدف ...

می آیدم به تحفه ز میخانه جام خشک

دریا به من همیشه فرستد سلام خشک

نه ابر در هوا نه می ناب در قدح ...

... از موج فتنه گر بنشینم به روی سنگ

دارم گمان آن که به دریا نشسته ام

تیر هوایی ام که ز بس بی تعلقی ...

... می کند سوز دل من آب سنگ خاره را

گر برآرم آه گرمی کوه را دریا کنم

راستی را کرده ام سرمایه ی بازار خود ...

... از بهر صید کردن مرغابیان اشک

مانند موج دام به دریا فکنده ایم

در عشق لاله را سبب اعتبار شد ...

... غبار فتنه پیدا شد ولی لشکر نمی بینم

درین دریا چنان بیم نهنگ آشفته ام دارد

که چون ماهی به زیر پای خود گوهر نمی بینم ...

... خوش آن محتاج کز روی کریمان چشم بردارد

درین دریا حبابی به ز نیلوفر نمی بینم

جنون از انقلاب روزگار آسوده ام دارد ...

... سکون و جنبش اشیا سلیم از خویش کی باشد

همین کشتی به دریا دیده ام لنگر نمی بینم

... یقین پاک است اما دامن گل را نمی دانم

درین دریا چو موجم خضر می راند به آب آخر

ز بس هر لحظه می گوید ره پل را نمی دانم ...