... آمد ز بحر لطف الهی بدرگهت

چون موج سوی ساحل فتح از قفای فتح

بر دوش باد سیر کند همچو بوی گل ...

... دهر اگر بحر پرآشوبست مستان را چه غم

کشتی من بی خطر دایم به ساحل می رود

چون زبان گنگ باید در سخن خود را گرفت ...

... از بزرگان بیشتر دو نان تمتع می برند

قرب ساحل جز خس و خاشاک از دریا ندید

نخل این بستان ز بار خویشتن یابد شکست ...

... از جور آشنا نرمد هر که آشناست

ساحل ز تیغ موج محابا نمی کند

گر پی برد که گوشه نشینی چه راحتیست ...

... باشد نشان پا همه خونین به کوی دوست

آنجا ز بس که کام به ساحل نهاده اند

مستان ز بحر پرخطر عشق همچو مل

تا بر گرفته کام به ساحل نهاده اند

خود را شهید دیده ام ای دل که در کفم ...

... پای برهنه بادیه پیما نمی شود

ساحل ز پیش لطمه دریا کجا رود

رو تافتن ز عشق تو از ما نمی شود ...

بی ستمکش صبر و آرام از ستمگر می رود

می رود دریا ز پی ساحل چو پس تر می رود

جوش سودا را علاج از دیده تر می کنم ...

... بامید خلاصی دست و پایی می زند سعیم

در آن دریا که نتوانست ساحل بر کران آمد

کلیم ار عندلیب دل ز دام آمد سوی گلشن ...

... ره عشق ار به سر آید ندارد راه بیرون شد

به ساحل گر رسد کشتی همان دریا بود جایش

به قتلم غمزه خونریز را همدست مژگان کن ...

... فلک هرگز نخواهد نیشکر را بوریا کردن

درین دریای بی ساحل کلیم از من چه می آید

زکار افتاده اینجا بازوی موج از شنا کردن

... نه مرد صدمه عشقی ز سر حد هوس بگذر

هوای سیر دریا داری از ساحل تماشا کن

بحرفی می توان نی ساخت کار شور بختانرا ...

... دستش آن ابری که دریا تشنه باران اوست

همتش بحری که ریگ ساحل او گوهرست

حاصل دریا و کان در روز وزنش صرف شد ...

... از برای کشت دهقان جا نماندی در جهان

کی زبحر مدحت او سوی ساحل می رود

گر ورقهای سفینه جمله گردد بادبان ...

... کی شود آگاه از کنه کمالاتش سپهر

ساحل از دریا نبیند غیر بط ها در میان

آورد سیمرغ را صیاد معنی در قفس ...

... آینه رویین تنست و عاجز روشنگرست

ساحل دریای جودت از وفور تشنگان

پایمال آرزو چون آبگاه لشکرست ...

... دردی برهنه چون ننشیند در آفتاب

عون تو بود ورنه به ساحل نمی رسد

زین بحر همچو کشتی بی لنگر آفتاب ...

چون گرم گریه کردم چشم گهرفشان را

انداختم به ساحل چون موج آسمان را

ترسم زننگ ننهد دیگر بر آستان پا ...

... آب سیه برآرد و از قعر بحر تیره

در ثمین نماید چون آورد به ساحل

از ضعف میبرندش بر دوش و این عجب تر ...

... به دریایی که همچون نوح من افکنده ام لنگر

سفینه بر سر موجش بود تابوت ساحل ها

قیاس مهر و کین هر کسی از خاطر خود کن ...

... نیست بی تابی برای وصل او ما را سلیم

موج دریا را نباشد بهر ساحل اضطراب

... در ورطه ای که قسمتم افکنده موج را

بر سر سفینه نیست که تابوت ساحل است

در سنگلاخ کام و هوس تاختن دلیر ...