... تا پرده بر گرفت ز رخسار داغ من

خود را ز شرم لاله به کوه وکمر کشید

از وصل بهره توبه قدر حجاب توست ...

... از دست تو دل کس به چه نیرنگ برآرد

محتاج به می نیست رخ لاله عذاران

این جام ز خود باده گلرنگ برآرد ...

... مشتاب در ین ره که نفس سوختگانند

هر لاله دلسوخته کاین مرحله دارد

از زلف حذر کن که دلش چاک چو شانه است ...

... پروای شکست آینه آب ندارد

شبنم چه طراوت دهد این لاله ستان را

سیری جگر سوخته از آب ندارد ...

... از خال نگردید فروغ رخ او کم

از داغ حذر لاله سیراب ندارد

چون موج رود آن که درین بحر سراسر ...

... پیوند درین عهد ثمر هیچ ندارد

صایب ز نظر بازی این لاله عذاران

حاصل به جز از خون جگر هیچ ندارد

... در ملک صباحت نتوان یافت ملاحت

این لاله ستان داغ نمکسود ندارد

از عشق دل خام شنیده است حدیثی ...

... سرگشتگی ماست که پرگار ندارد

یک داغ جگر سوز درین لاله ستان نیست

این میکده یک ساغر سرشار ندارد ...

... از گریه شادی ز جگر شست سیاهی

هر لاله که از خاک شهیدان توگل کرد

یک بار کند هر ثمری گل ز لطافت ...

... رفتار تو از آب روان گرد بر آورد

رخسار تو خون در جگر لاله ستان کرد

بر تنگ شکر غیرت من تلخ کند عیش ...

... ماراچه خیال است که بیدار توان کرد

چون لاله درین سبز چمن داغ جگر سوز

تحصیل به خونابه بسیار توان کرد ...

... آخر گل خاموشی من این ثمر آورد

در پای خزان ریخت گل و لاله این باغ

رنگی که به رخساره به خون جگر آورد ...

... از آتش رخسار تو داغی به جگر داشت

هر لاله که سر از جگر سنگ برآورد

با سینه آتش چه کند ناخن خاشاک ...

... گر سینه کند باز دل داغ فریبم

داغ از جگر لاله احمر بگریزد

چون شعله خوی تو کشد تیغ سیاست ...

... بوی خوش آهوی تو بردشت گذرکرد

داغ جگر لاله ستان ناف ختن شد

خاری که کشیدم ز قدم راهروان را ...

... صایب چه کشم منت دلسوزی احباب

چون لاله مرا داغ برون از جگر آمد

... از دیدن رویت دل آیینه فروریخت

این لاله مگر از جگر طور برآمد

با مرهم افسرده کافور نجوشد ...

... پوشیده به ظاهر نظر خود ز دو عالم

از داغ درون واله آن لاله عذارند

آه است درین باغ نهالی که نشانند ...

... بیتابی من سلسله جنبان زمان بود

جگر لاله ستان بود نمکسود

تا شور جنونم نمک خوان جهان بود ...

... از خون شهیدان تو دایم جگر خاک

رنگین تر و شادابتر از لاله ستان بود

صایب نشد از وصل تسلی دل خونین ...

... روزی که مرا نخل تمنا به برآید

چون لاله محال است شود شسته به باران

رنگی که به رخسار به خون جگر آید ...

... از شوق تماشای جمال تو گل از شاخ

چون لاله نفس سوخته از خاک برآید

جان در ره شیرین دهنان باز که تا حشر ...

... ایام حیاتی که به صدسال سرآید

صایب نشود لاله صفت شسته به باران

رنگی که به رخسار به خون جگر آید