چون سینه ماتم زدگان غرقه داغم

در کسوت سوسن شکفد لاله راغم

آه این چه نسیم است که از دامن نازش ...

... یک عهد به صد سال شکستن نتوانم

خار طلبم چون گل دل لاله مزاجم

بی داغ درین بادیه رستن نتوانم ...

... قیمت دشت محبت را فرامش چون کنیم

ما که داغ از برگ برگ لاله زارش چیده ایم

این گل سیراب یعنی دیده دایم خرم است

گویی از گلزار رخسار نگارش چیده ایم

لاله دل فصیحی ز ابر محنت تازه دار

کز زمین غم برای یادگارش چیده ایم

... دامن جان زحمت پا برنتابد بیش ازین

زین سپس گو لاله چون گل داغ غم بر سینه دزد

ناله فرضست و صحرا برنتابد بیش ازین ...

... قناعت به داغی کن ار می توانی

ببین خرمی های لاله ستان را

سبک رو چو باد بهاران ولیکن ...

... که ریخت بی گنهی دوش خون طوفان را

مگر که نایب لاله ست چشم من همه عمر

که داشت غرقه به خون دایم این گریبان را ...

... شد ریشه غم سست به نوعی که برد باد

چون نکهت گل داغ دل لاله ستان را

از حسن فریبندگی باغ عجب نیست ...

... گر نغمه ندارم قدری ناله فشانم

داغی به سر داغ نهم لاله ستان را

از مطلع دیگر چمنی سازم و آرم ...

... داغ جگرم شوخ مزاجست درین فصل

چون لاله برون افکنم این راز نهان را

پاس دل خود دارکه کس را غم کس نیست ...

... ز آن می گلرنگ کز تاب فروغ عارضش

در چراغ لاله دود منجمد شد آفتاب

می پرستان گلستان کردند از یک جرعه اش ...

... گلشنی دیدم پریشان چون کتان و ماهتاب

عارض گل نیم رنگ و داغ لاله نیم سوز

جعد سنبل نیم تاب و چشم نرگس نیم خواب ...

... که هر کجا خس و خاریست همچو گل بویاست

شکفت در جگر لاله نیز غنچه داغ

اگر سیاه دلی نشکفد گل سوداست ...

... هر چند کیمیای چمن خنده گل ست

مگذار داغ لاله که کبریت احمرست

هر قطره خون که از نفس بلبلان چکد ...

... من اینچنین به خود اندر حدیث کز در من

درآمد آن صنم سرو قد لاله عذار

به عارضی که اگر برقعش حیا نشود ...

... تو خود همان شگرف بهاری که خون خشک

در داغ لاله از نم خلقت شود گلاب

من هم نه زلف دلبر و نه شاهد غمم ...

... سخن چو مغز ز شادی برون دوید از پوست

دلم چو لاله ز پیکان آبدار پرست

زبان چگونه نشانم به عذر خواهی دوست ...

... من کیم تا غنچه لفظ وفاکیشان شود

همچو داغ لاله ای اندر قدح پر دود کین

من که همچون داغ زاییدم ز مادر تیره روز ...

... و آن در مقفل است و کلیدش عبادت است

خاکش چنان به ذوق که چون لاله گل درو

اقلیمی از قلمرو داغ محبت است ...

... داغ دل نایاب شد در عهد تو چندان که نیست

لاله در کوه و بیابان خراسان داغدار

وین زمان عشاق مفلس یک جهان جان می دهند

گر بدست افتد متاع داغ دل یک لاله وار

ابر لطفت را سفارش کن مبادا بسترد ...

ای دیده از فروغ جمال تو لاله زار

اندیشه از تصور حسن تو نوبهار ...

... بنشاند مرگ را به سر کوی انتظار

در دور تو چو لاله به خون جگر کنند

هر کو نواله خواهد از خوان روزگار ...

... از رشحه خامه ام چو این باغ

شست از دل لاله های خود داغ

بردم بر باغبان که بستان ...

... وز نکهت گل دماغ آراسته اند

رشک سوسن ز لاله بیشم سوزد

کش سر تا پا ز داغ آراسته اند

در دیده ز اشک نوبهاری دارم

در سینه ز داغ لاله زاری دارم

لب پر شکر از ناله زاری دارم ...