... بگشود سر نافه غزالان ختن را

شد لاله به خمیازه به یاد می لعلت

از باده لبالب چو قدح دید دهن را ...

... گوید کس اگر آدمیی را که فرشتست

سرتاسر صحرای رخت لاله و نسرین

صد رنگ دگر گل که ندانند که کشتست ...

... گریان ز گلستان جهان رفت نظیری

هر لاله که از خاک دمد چشم تر اوست

... چرخ را کاسه پرخون شفق گردانست

لاله را سنگ به پیمانه که پیمانش نیست

ما به ایمان قوی عهد تو محکم داریم ...

... هر نخل امیدی که نشاندیم درین باغ

برگ و برش از لاله و لاغ دل ما ریخت

کلفت ز کجا آمد و رنجش ز کجا خاست ...

... ساقی هم رنگ باید ساغر گل رنگ را

می پرستان را نظر بر لاله رخساران خوش است

غرق طوفان شد نظیری هر که دل بر مال بست ...

داغ دل در عشق افسردن نمی داند که چیست

لاله این باغ پژمردن نمی داند که چیست

خنده بر حالم مزن کاین گریه هرکس را گرفت ...

جمال ساقی ما در ضمیر لاله گذشت

که لاله را می لعل از سر پیمانه گذشت

در آن شمایل موزون نگر که هرکس دید ...

... به طعنه از بر ما غافلان فارغ دل

چنان گذشت که بر دشت لاله ژاله گذشت

دلم ز حرص سؤال از لبش جواب نیافت ...

... ما را که زلف او چو کف شانه پر شدست

ترسم به لاله و سمن او زیان رسد

طرف چمن ز سبزه بیگانه پر شدست ...

... چمن ز صوت بلند هزار پندارد

که رنگ لاله و گل برقرار می بندد

ازین حدیقه چو گل زود بایدش رفتن ...

... که غنچه بر سر آتش شرار می بندد

گهی که دامن صحرا ز لاله رنگین است

بدان که خون دلش در کنار می بندد ...

... از گل مستان بروید تاک می شوریده وار

لاله خونین ز خاک کشتگان سر برکند

حسن گل برقی به بستان افکند کز تاب آن ...

... ترسم از مخموری ساقی که هنگام صبوح

صبح را گم از فروغ لاله احمر کند

بر تن رنجور سودایی وزد باد بهار ...

... تر و خشکی که کوه و صحرا راست

خرده لاله در شرر پیچد

زحمت خار و رنج خارا را

لاله در پاره جگر پیچد

ارغوان را که خون کند سیلان ...

... می رست رگ و ریشه جان از بن ناخن

صد لاله ستان کاشته در سینه و بر بود

در زیر لبم گاه طرب زمزمه می سفت ...

... قبا بر قد سرو از بهر آن کوتاه و تنگ افتد

به عشق رویت از دل ارغوان و لاله می چینم

شراره لعل گردد مهر خورشید ار به سنگ افتد ...

... حال آن گلگشت صحرایی که من کردم مپرس

لاله ها را در بن هر سنگ خونین چنگ بود

بی تو بر چشمم نمک می بیخت باد صبحدم ...

... دانه یاقوت رمان ریختند

لاله حمرا و لعل آبدار

کوه را در جیب و دامن ریختند ...

دریغ نقش امل ها بر آب جو بستند

به حسن لاله و گل رنگ آرزو بستند

چو موج روی هوا بر سراب می رانند ...

... مجوی رحم ازین گرگ ماه کنعان در

که ششتری کله و مشتری کلاله نماند

شکوه حشمت پرویز و حسن شیرین رفت ...

... زمین گداخته آتشین عذارانست

کجاست خاک که داغی به روی لاله نماند

نواله حصه تن پروران نظیری شد ...

... وفای دوست اگر پرسشی است خوار مگیر

چو لاله سوخته دل یا چو سرو فارغ باش

هزار رنگ مشو طور نوبهار مگیر ...

... سبزه وش شاید که راز خاک بر صحرا نهیم

باده حمرا ز جام لاله حمرا زدیم

کس حدیث آشنایی در جواب ما نگفت ...