... حرام اندر جهان گردید عیش و عشرت و شادی

چو او ساز سفر بنمود آغاز محرم شد

به وصف قدر و جاه او همین بس کز همه یاران ...

... از نینوا به کوفه و از کوفه تا به شام

رأس بریده با حرم خود سفر کند

برتر بود ز عرش علا خاک کربلا ...

... زینب هزار بار از آن بیشتر کشید

از کربلای غم چو سفر کرد سوی شام

داند خدای او که چه در این سفر کشید

شمرش میان کوچه و بازار شهر شام ...

... از کماندار قضا تیر قدر می گذرد

جگر شیر نداری سفر عشق مکن

سبزه ی تیغ در این ره ز کمر می گذرد ...

... ای تو یوسف من تو را یعقوب پیر

تو سفر کردی و آسودی زغم

من در این وادی گرفتار الم ...

... دامنش بگرفت زینب با نیاز

گفت جانا زین سفر برگرد باز

از غمت ای گلبن نورس مرا ...

... دوخته چون اختران چشمت به راه

کز سفر کی باز گردد شاه ما

باز آید سوی گردون ماه ما ...

... شه چو از اوج تجرد شد فرو

زان سفر گردی نشست او را به رو

باز چون بر شد سوی معراج عشق ...

... سرنه بینم که در این دردنه بر بالین است

کاروانرا سفر چین ز پی نافه خطاست

کانکه در زلف تو مقدار ندارد چین است ...

... بر سر عاشق دلداده به صد ناز آید

ره دراز است اگر ره ندهم بار سفر

دل ز چین سر زلف تو اگر باز آید ...

... عالم بدرت پویان دیدار ترا جویان

ربی ارنی گویان آهنگ سفر دارد

ای نفس عزاز بلی رو سجدۀ آدم کن ...

... نعلین و عصا بگذار بر وادی ایمن شو

چونموسی اگر جانا آهنگ سفر داری

نعل است تنت بر کن نفس است عصا بفکن ...

ندیدم در وطن روی نشاط آخر سفر کردم

بحمدالله دری جستم چو خود را دربه در کردم ...

... خواجه معذورم اگر حرف دگر ننیوشم

گرچه دانم سفر وصل مرا پایان نیست

لیک تا پای روش هست به جان می کوشم ...

... به چه عضو تو زنم بوسه نداند چه کند

بر سر سفرۀ سلطان چو نشنید درویش

این تویی با من و غوغای رقیبان از پس

وین منم بی تو گرفته ره صحرا در پیش

تو سفر کردی و در کار دل آزاری من

آسمان تیر جفا پاک بپرداخت ز کیش ...

گفتم بتا هوای سفر بینمت به سر

گفتا بلی مهم من و مه را سزد سفر

گفتم خوش آن زمین که تو آیی در آن به زیر

گفتا خوش آن سمند که دارد مرا زبر

گفتم که با تو است سفر خوشتر از بهشت

گفتا که بی من است حضر بدتر از سفر

گفتم مگر خرید گهر را چمی به بحر ...

... گفتا که زلف من بود از دزد دزدتر

گفتم که ایمن این سفر از فر کیستی

گفتا ز فر آصف جم جاه نامور ...

... هی کند زلف و گفت که ای جسته از کمند

چون شد که بی منت سفر افزود بر حضر

خاصه چنین سفر که ز عشق حضور شاه

ارواح کاینات تو را گشته پی سپر ...

... یا نی گمان بری که ز کفران بر نعم

رضوانی از بهشت درافتاده در سفر

تا خاک از درنگ به پستی بود شهیر ...

... ولی ازکید خضر باشدم آن قدر ملال

که اگر بار دهی رخت کشم سوی سفر

من در این مرز چنانم که بمعدن یاقوت ...

... که رقصد روح عاصی در تن از فردا و نیرانش

گل و نسترین و نسترون سفر کردند از گلشن

بغیر از سرو کو بگرفته دامان در مغیلانش ...

... سلسله و غل کهن جان گزدم همی زنو

رنج سفر همی کند خرمن طاقتم درو

آه که ساربان من پر نفس است وکم شنو ...

... نه راه هرکس است این راه فایز

خوشا آن شیردل کاو این سفر کرد