دور چون بر آل پیغمبر رسید
اولین جام بلا اکبر چشید
اکبر آن آئینه رخسار جَدّ
هیجده ساله جوان سرو قدّ
در منای طف، ذبیح بی بدا
ذبح اسماعیل را کبش فدا
برده در حُسن از مه کنعان گرو
قصهٔ هابیل و یحیی، کرده نو
دید چون خصمان گروه اندر گروه
مانده بی یاور شه حیدر شکوه
با ادب بوسید پای شاه را
روشنائی بخش مهر و ماه را
کای زمام امر کُن، در دست تو
هستی عالم طفیل هست تو
رخصتم ده تا وداع جان کنم
جان در این قربانکده، قربان کنم
چند باید دید یاران غرق خون
خاک غم بر فرق این عیش زبون
چند باید زیست بی روی مهان
زندگی ننگست زین پس در جهان
واهلم، ای جان فدای جان تو
که کنم این جان بلا گردان تو
بی تو ما را زندگی بی حاصل است
که حیات کشور تن با دل است
تو همی مان که دل عالم توئی
مایۀ عیش بنی آدم توئی
دارم اندر سر هوای وصل دوست
که سراپای وجودم یاد اوست
وصل جانان گرچه عود و آتش است
لیک من مُستسقیم آبم خوشست
وقت آن آمد که ترک جان کنم
رو به خلوتخانهٔ جانان کنم
شاه، دستار نبی بستش به سر
ساز و برگ جنگ پوشاندش ببر
کرد دستارش دو شقّه از دو سو
بوسه ها دادش چو قربانی بر او
گفت بشتاب ای ذبیح کوی عشق
تا خوری آب حیات از جوی عشق
ای سِیُم قربانی آل خلیل
از نژاد مصطفی اوّل قتیل
حکم یزدان آن دو را زان زنده خواست
کاین قبا آید به بالای تو راست
زانکه بهر این شرف فرد مجید
غیر آل مصطفی در خور ندید
رو به خیمه، خواهران، بدورد کن
مادر از دیدار خود خوشنود کن
روبرو نه زینب و کلثوم را
دیده می بوس اصغر مغموم را
شاهزاده شد سوی خیمه روان
گفت نالان کی بلاکش بانوان
هین فراز آئید، بدرودم کنید
سوی قربانگه روان، زودم کنید
وقت بس دیر است و ترسم از بدا
همچو اسماعیل وان کبش فدا
الوداع ای مادر ناکام من
ماند آخر بر زبانت نام من
مادرا برخیز زلفم شانه کن
خود بدور شمع من پروانه کن
دست حسرت طوق کن بر گردنم
که دگر زین پس نخواهی دیدنم
کاین وداع یوسف و راحیل نیست
هاجر و بدرود اسماعیل نیست
برد یوسف، سوی خود، راحیل را
دید هاجر زنده اسماعیل را
من ز بهر دادن جان می روم
سوی مهمانگاه جانان میروم
وقت دیر است و مرا از جان ملال
مادرا کن شیر خود بر من حلال
الوداع ای خواهران زار من
که بود این واپسین دیدار من
خواست چون رفتن به میدان وغا
در حرم شور قیامت شد به پا
خواهران و عمه گان و مادرش
انجمن گشتند بر گرد سرش
شد ز آهنگ نوای الفراق
راست بر اوج فلک شور از عراق
گفت لیلی: کای فدایت جان من
ناز پرور سرو سروستان من
خوش خرامان می روی آزاد رو
شیر من بادا حلالت شاد رو
ای خدا قربانی من کن قبول
کن سفید این روی من نزد بتول
کاشکی بهر نثار پای یار
صد چنین درّ بودم اندر گنج بار
آری، آری، عشق از این سرکش تر است
داند آن کو شور عشقش بر سر است
شاه عشق آنجا که با فرّ بگذرد
مادران از صد چو اکبر بگذرد
عشق را همسایه و پیوند نیست
اهل مال و خانه و فرزند نیست
خلوت وصلی که منزلگاه اوست
اندر آن خلوت نبیند غیر دوست
شبه پیغمبر چو زد پا در رکاب
بال و پر گشود چون رفرف عقاب
از حرم بر شد سوی معراج عشق
بر سر از شور شهادت تاج عشق
کوی جانان مسجد اقصای او
خاک و خون قوسین اَو اَدنای او
گفت شاه دین به زاری کای اله
باش بر این قوم کافر دل گواه
کز نژاد مصطفی ختم رسول
شد غلامی سوی این قوم عُتل
خُلق و خوی و منطق آن پاک رای
جمع در وی همچو اندر مصحف آی
هر که را بود اشتیاق روی او
روی ازین آئینه کردی سوی او
آری آری چون رود گل در حجاب
بوی گل را از که جویند از گلاب
آن که گم شد یوسف سیمین تنش
بوی او در یابد از پیراهنش
زان سپس با پور سعد بدنژاد
گفت با بیغاره آن سالار راد
حق کنادت قطع پیوند ای جهول
که نمودی قطع پیوند رسول
شاهزاده شد به میدانگه روان
بانوان اندر قفای او نوان
حقّهٔ لب بر ستایش کرد باز
که منم فرزند سالار حجاز
من علی ابن الحسین اکبرم
نور چشم زادۀ پیغمبرم
حیدر کرّار باشد جدّ من
مظهر نور نبوت خدّ من
من سلیل طایر لاهوتیم
کز صفیر اوست نطق طوطیم
شبه وی در خُلق و خَلق و منطقم
کوکب صبحم نبوّت مشرقم
در شجاعت وارث شاهی مجید
کایزدش بهر ولایت برگزید
روش مرآت جمال لایزال
خودنمائی کرده در وی ذوالجلال
باب من باشد حسین آن شاه عشق
که نموده عاشقان را راه عشق
جرعه‌ای نوشیده از جام الست
شسته جز ساقی دو دست از هر چه هست
عشق صهبا و شهادت، جام اوست
در ره حق تشنه کامی کام اوست
آفتاب عشق و نیزه شرق او
هشته ایزد دست خود بر فرق او
وین عجب تر که خود او دست حق است
فرق دست از فرق جهل مطلق است
تیغ من باشد سلیل ذوالفقار
که سلیل حیدرم در کارزار
آمدم تا خود فدای شه کنم
جان وَقای نفس ثار الله کنم
این بگفت و صارم جوشن شکاف
با لب تشنه برآهخت از غلاف
آنچه میر بدر با کفار کرد
سبط حیدر اندر آن پیکار کرد
بس که آن شیر دلاور یک تنه
زد یلان را میسره بر میمنه
پر دلان را شد دل اندر سینه خون
لخت لخت از چشم جوشن شد برون
شیر بچه را عطش بی تاب شد
با لب خشکیده سوی باب شد
گفت شاها تشنگی تابم ربود
آمدم نک سویت ای دریای جود
ای روان تشنگان را سلسبیل
عیل صبری هل الی ماء سبیل
برده ثقل آهن و تاب هجیر
صبرم از پا، دستگیرا دستگیر
شه زبان او گرفت اندر دهان
گوهری در دُرج لعل آمد نهان
تر نکرده کام از او ماه عرب
ماهی از دریا برآمد خشک لب
گفت گریان ای عجب خاکم بسر
کام تو باشد ز من خوشیده تر
آب در دریا و ماهی تشنه کام
تشنگان را آب خوش بادا حرام
نی که دل خون باد دریا را چو نیل
بی تو ای ساقی کوثر را سلیل
شاه جم شوکت گرفت اندر برش
هشت بر دُرج گهر انگشترش
شد ز آب هفت دریا شسته دست
سوی بزم رزمگه سرشار و مست
موج تیغ آن سلیل ارجمند
لطمه بر دریای لشگرگه فکند
سوختی کیهان ز برق تیغ او
گر نه خون باریدی از پی میغ او
گفت با خیل سپهسالار جنگ
چند باید بست بر خود طوق ننگ
عارتان باد ای یلان کارزار
که شود مغلوب یک تن صدهزار
هین فرو بارید باران خدنگ
عرصه را بر این جوان دارید تنگ
آهوی دشت حرم زان دار و گیر
چون هما پر بست از پیکان تیر
ارغوان زاری شد آن جسم فکار
عشق را آری چنین باید بهار
حیدرانه گرم جنگ آن شیر مست
منقذ آمد ناگهان تیغی بدست
فرق زاد نایب ربّ الفلق
از قفا با تیغ بُرّان کرد شقّ
برد از دستش عنان اختیار
تشنگی و زخمهای بی شمار
گفت با خود آن سلیل مصطفی
اکبرا شد عهد را وقت وفا
مرغ جان از حبس تن دلگیر شد
وعدۀ دیدار جانان دیر شد
چون نهادت بخت بر سر تاج عشق
هان بران رفرف سوی معراج عشق
عشق شمشیری که بر سر میزند
حلقۀ وصل است بر در میزند
عید قربان است و این کوه منا
ای ذبیح عشق در خون کن شنا
چشم بر راهند ارباب کرام
اندرین غمخانه کمتر کن مقام
مرغزار وصل را فصل گلست
راغ، پُر نسرین و سرو و سنبل است
هین بران تا جا در آن بستان کنی
سیر سرو و سنبل و ریحان کنی
همرهان رفتند ماندی باز پس
اکبرا چالاک تر می ران فرس
شد قتیل عشق را چون وقت سوق
دستها بر جِید باره، کرد طوق
هر فریقی که بر او کردی گذر
می زدندش تیر و تیغ و جانشکر
با زبان لابه آن قربان عشق
رو به خیمه کرد کای سلطان عشق
دور عیش و کامرانی شد تمام
وقت مرگست ای پدر بادت سلام
ای پدر اینک رسول داورم
داد جامی از شراب کوثرم
تا ابد گردم از آن پیمانه مست
جام دیگر بهر تو دارد به دست
شه ز خیمه تاخت باره با شتاب
دید حیران اندر آن صحرا عقاب
برگ زین برگشته بگسسته لجام
آسمانی، لیک، بی بدر تمام
دیده روی یوسفی را چون بشیر
لیک در چنگال گرگانش اسیر
یا غرابی که ز هابیلی خبر
با نعیب آورده سوی بوالبشر
شد پدر را سوی یوسف رهنمون
آن بشیر اما میان خاک و خون
دید آن بالیده سرو نازنین
اوفتاده در میان دشت کین
گلشنی نو رسته اندام تنش
زخم پیکان، غنچه های گلشنش
با همه آهندلی گریان بر او
چشم جوشن اشک خونین مو به مو
کرده چون اکلیل زیب فرق سر
شبه احمد معجز شق القمر
چهر عالمتاب، بنهادش به چهر
شد جهان تار از قران ماه و مهر
سر نهادش بر سر زانوی ناز
گفت کای بالیده سرو سرفراز
چون شد آن بالیدنت در باغ حسن
ای به دل بنهاده مه را داغ حسن
ای درخشان اختر برج شرف
چون شدی سهم حوادث را هدف
ای به طرف دیده، خالی جای تو
خیز تا بینم قد و بالای تو
مادران و خواهران پر غمت
می برد نک انتظار مقدمت
ای نگارین آهوی مشکین من
با تو روشن چشم عالم بین من
این بیابان جای خواب ناز نیست
کایمن از صیّاد تیرانداز نیست
خیز تا بیرون از این صحرا رویم
نک بسوی خیمهٔ لیلی رویم
رفتی و بردی ز چشم باب خواب
اکبرا بی تو جهان بادا خراب
گفتمت باشی مرا تو دستگیر
ای تو یوسف من تو را یعقوب پیر
تو سفر کردی و آسودی زغم
من در این وادی گرفتار الم
شاهزاده چون صدای شه شنفت
از شعف چون غنچه خندان شکفت
چشم حسرت باز سوی باب کرد
شاه را بدرود گفت و خواب کرد
زینب از خیمه برآمد با قلق
دید ماهی خفته در زیر شفق
از جگر نالید کای ماه تمام
بی تو بر من زندگی بادا حرام
شه بسوی خیمه آوردش ز دشت
وه چه گویم من، چه بر لیلی گذشت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن به توصیف دلاوری‌ها و فداکاری‌های اکبر، پسر امام حسین (ع)، در روز عاشورا می‌پردازد. اکبر که جوان زیبا و شجاعی است، در حالی که به میدان جنگ می‌رود، با مادر و خواهران خود وداع می‌کند. او احساس می‌کند که حضورش در میدان برای دفاع از امام حسین و اهل بیت ضروری است و به عشق و فدای آنها آماده قربانی شدن است. در اینجا، با ذکر احساسات عمیق اکبر و مادرش، به زیبایی‌های عشق، فداکاری و مصائب عاشورا اشاره شده است. اکبر در میدان جنگ با شجاعت می‌جنگد و در نهایت به شهادت می‌رسد، و این موضوع باعث تأثیر عمیق بر خانواده‌اش و دیگران می‌شود. متن بر عشق، فداکاری، و اهمیت شهادت در راه خدا تأکید دارد.
هوش مصنوعی: زمانی که دورانی به خاندان پیامبر نزدیک شد، ابتدا بزرگ‌ترین مصیبت را چشیدند.
هوش مصنوعی: اکبر، که در واقع نمایانگر زیبایی و ویژگی‌های نیاکان خود است، به جوانی هجدهمین سال عمرش، به مانند درخت سرو با قامت بلند و زیبا می‌ماند.
هوش مصنوعی: در میقات منی، قربانی بی‌نقصی برای نجات اسماعیل ذبح شد و آن قوچ فدای او گشت.
هوش مصنوعی: در زیبایی، بنده‌ای از دلبرانی مانند یوسف گرفته شده است و داستان هابیل و یحیی نیز به نوعی تازه و نو بیان شده است.
هوش مصنوعی: ببین که دشمنان چگونه به صورت گروهی جمع شده‌اند و بدون یاری به سراغ شاه حیدر رفته‌اند.
هوش مصنوعی: با احترام و ادب، پای شاه را بوسید که نورانی کننده‌ی مهر و ماه است.
هوش مصنوعی: ای کسی که مدیریت و فرمان را در دست داری، عالم و جهان در برابر تو به مثابه موجودی فرعی و وابسته است.
هوش مصنوعی: به من اجازه بده تا خداحافظی کنم، جانم را در این مکان مقدس فدای تو می‌کنم.
هوش مصنوعی: چند بار باید شاهد باشیم که دوستان در غم و اندوه غرق شده‌اند و بر روی سر این شادی بی‌ارزش خاک می‌پاشند؟
هوش مصنوعی: چند باید بی‌روی محبوبان زندگی کرد؟ دیگر ادامه این زندگی در دنیا شرمساری است.
هوش مصنوعی: ای دل، جانم فدای تو باد، که برای تو هر بلایی را به جان خریدن را بر خود می‌پسندم.
هوش مصنوعی: زندگی بدون تو برای ما هیچ ارزشی ندارد، زیرا حیات واقعی جسم و تن وابسته به قلب و احساسات است.
هوش مصنوعی: تو همان کسی هستی که دل جهان به وجود توست و تو مایه خوشبختی و شادی انسان‌ها هستی.
هوش مصنوعی: در دل من آرزوی دیدن دوست وجود دارد و تمام وجودم پر از یاد اوست.
هوش مصنوعی: وصال و پیوند با معشوق اگرچه مانند آتش و دود سخت و دشوار است، اما من به زیبایی و طراوت آب نیازمندم و از این چالش خوشحال هستم.
هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که از زندگی دل بکنم و به تنهایی به سوی محبوبم بروم.
هوش مصنوعی: پادشاه، دستار پیامبر را بر سرش گذاشت و لباس و تجهیزات جنگی را به او پوشاند.
هوش مصنوعی: دستار او از دو طرف باز شد و بوسه‌ها بر او ریخته شد، مانند قربانی که از او تقدیر می‌شود.
هوش مصنوعی: بشتاب و به سرعت حرکت کن، ای قربانی عشق، تا بتوانی از چشمه‌ی عشق، آب حیات را بنوشی.
هوش مصنوعی: ای بزرگوار، تو قربانی خاندان خلیل هستی و از نسل مصطفی (پیامبر) به شمار می‌آیی؛ نخستین کسی که به قتل رسید.
هوش مصنوعی: حکم خداوند این است که آن دو نفر از زندگی برخواسته‌اند تا این که این لباس به درستی بر روی تو قرار بگیرد.
هوش مصنوعی: به خاطر این مقام والای فرد بزرگ، هیچ کسی جز خاندان مصطفی شایسته نیست.
هوش مصنوعی: به سوی خیمه برو و با خواهرانت خداحافظی کن، ای مادر، از دیدار خود راضی و خوشحال باش.
هوش مصنوعی: در مقابل، زینب و کلثوم را دیده و اصغر را که در غم و اندوه است، می‌بوسد.
هوش مصنوعی: شاهزاده به سمت خیمه حرکت کرد و در حالی که ناله می‌کرد، گفت: "کسی باید از زنان و دختران حفاظت کند."
هوش مصنوعی: بشتابید و مرا ترک کنید و به سمت قربانگاه بروید. من به زودی میروم.
هوش مصنوعی: زمان به شدت محدود است و نگرانم که مانند اسماعیل، قربانی شوم.
هوش مصنوعی: وداع، ای مادر! به‌راستی که نام من در نهایت بر زبانت باقی ماند.
هوش مصنوعی: ای مادر، بیدار شو و موهای من را شانه بزن، خودت مثل پروانه‌ای دور شمع من بچرخ.
هوش مصنوعی: دست آرزو را بر گردنم بگذار، زیرا از این به بعد هرگز تو را نخواهم دید.
هوش مصنوعی: این جدایی مانند وداع یوسف با راحیل نیست و همچنین مانند وداع هاجر با اسماعیل نیست.
هوش مصنوعی: یوسف را به سوی خود بُرد و راحیل را دید، در حالی که هاجر، مادر اسماعیل، همچنان زنده بود.
هوش مصنوعی: من برای فدای جانم به سوی مهمانخانه محبوب میروم.
هوش مصنوعی: وقت گذشته و حالا که دیر شده، من از زندگی خسته‌ام. ای مادر، مرا به نعمت خودت برسان و از شیر خود بهره‌مندم کن.
هوش مصنوعی: خداحافظ ای خواهران عزیزم، این آخرین بار است که یکدیگر را می‌بینیم.
هوش مصنوعی: وقتی تصمیم به رفتن به میدان جنگ گرفته شد، در دل حرم شور و هیجان قیامت به وجود آمد.
هوش مصنوعی: خواهران، عمه‌ها و مادرش دور او جمع شدند.
هوش مصنوعی: صدای جدایی به گوش می‌رسد و از دور دست، شور و هیجان به اوج آسمان پرپر شده است؛ گویی از سرزمین عراق به فضا پرتاب می‌شود.
هوش مصنوعی: لیلی گفت: ای محبوب من، جانم فدای تو، زیبای با ناز و دلربا در باغ و بستان من.
هوش مصنوعی: تو با زیبایی و آرامش در حرکت هستی، امیدوارم که همیشه آزاد و خوشحال باشی، همچون شیری که در میان آزادی می‌تازد.
هوش مصنوعی: ای خدا، مرا قربانی خود قرار بده و قبول کن که این چهره‌ی سفید من نزد حضرت فاطمه (بتول) مورد قبول تو قرار گیرد.
هوش مصنوعی: ای کاش به خاطر قربانی کردن در پای یار، هزاران گوهر ارزشمند می‌بودم که در گنجینه‌ای نهان بودم.
هوش مصنوعی: بله، عشق می‌تواند حتی از این نیز سرکش‌تر باشد؛ کسی که شوری از عشق را در سر دارد، این را به خوبی می‌داند.
هوش مصنوعی: عشق حقیقی در جایی جلوه‌گر می‌شود که حتی بزرگ‌ترین و معروف‌ترین افراد در برابر آن کم‌ارزش به نظر می‌رسند.
هوش مصنوعی: عشق به هیچ چیز مادی و دنیوی وابسته نیست و هیچ ارتباطی با ثروت، خانه یا فرزندان ندارد.
هوش مصنوعی: در جایی که وصال و نزدیکی وجود دارد، تنها دوست واقعی را می‌توان مشاهده کرد و هیچ کس دیگری در آن مکان نیست.
هوش مصنوعی: وقتی فردی همچون پیامبر به میدان می‌آید و قدم به عرصه عمل می‌گذارد، قدرت و توانایی‌هایش همچون پرنده‌ای بزرگ و باشکوه به پرواز درمی‌آید.
هوش مصنوعی: از حرم خارج شد و به سوی معراج عشق پرواز کرد، بر سرش تاجی از شور و شوق شهادت نشسته است.
هوش مصنوعی: محل محبوب و مورد نظر او مانند مسجد اقصی است، جایی که در آن آغوشی پر از عشق و شگفتی وجود دارد. سرزمین او پر از احساسات و صفات انسانی است که در آن از عشق و درد سخن گفته می‌شود.
هوش مصنوعی: شاه دین به طور ناله‌وار می‌گوید: ای خدا، بر این قوم کافر دل، شاهد باش.
هوش مصنوعی: از نسل پیامبر خاتم، بنده‌ای به سوی این قوم نادان و گستاخ آمده است.
هوش مصنوعی: خلق و رفتار و گفتار آن شخص نیک‌سرشت در او همچون آیات قرآن است.
هوش مصنوعی: هر کسی که دلتنگی و اشتیاق دیدن او را دارد، تو هم با این آینه، چهره‌ات را به سمت او برگردانده‌ای.
هوش مصنوعی: بله، مانند اینکه رودخانه‌ای پر از گل‌هاست، بوی خوش گل را از چه کسی می‌طلبند وقتی که گلاب در دسترس است؟
هوش مصنوعی: آن کسی که گم شده است، هرگز فراموش نمی‌شود، زیرا عطر وجود او حتی از لباسش نیز حس می‌شود.
هوش مصنوعی: پس از آن، با پسر سعد بدنژاد صحبت کرد و از سالار شجاع و دلاور بیغاره نیز یاد کرد.
هوش مصنوعی: ای نادان، حقی که بر گردن توست، ارتباط را قطع نکن، چرا که تو ارتباط با پیامبر را نیز قطع کردی.
هوش مصنوعی: شاهزاده به میدان رفت و زنان در پی او روانه شدند.
هوش مصنوعی: لب‌هایم به ستایش باز شد، زیرا من فرزند رهبری از حجاز هستم.
هوش مصنوعی: من علی ابن حسین اکبر هستم، نوری که چشم زاده پیامبر است.
هوش مصنوعی: حیدر کرّار، جدّ من، نمایانگر نور و روشنایی نبوت است.
هوش مصنوعی: من وجودی آسمانی دارم و صدای من از نغمه‌های پرنده‌ای الهی سرچشمه می‌گیرد که طوطی من به نرمی و زیبایی آن را تکرار می‌کند.
هوش مصنوعی: شخصی چون او در رفتار و ظاهر و گفتار من مانند ستاره صبح می‌درخشد و من پیام‌آور نور و روشنی هستم.
هوش مصنوعی: او در شجاعت مانند فرزند شاه مجید است، که به خاطر خدمت به سرزمین و نیکی‌اش انتخاب شده است.
هوش مصنوعی: این متن بیان می‌کند که زیبایی و جلال خداوند مانند آینه‌ای است که همواره خود را نشان می‌دهد و بدون توقف در تجلی و نمایش استعدادهایش حاضر است.
هوش مصنوعی: حسین، آن پادشاه عشق، دروازه‌ای است که عاشقان را به سوی عشق واقعی هدایت می‌کند.
هوش مصنوعی: نوشیدن یک جرعه از جام وجود، مرا از هر چه که دارم خالی کرده و فقط وجود ساقی را در زندگی‌ام باقی گذاشته است.
هوش مصنوعی: عشق و نوشیدن طعم شهادت، مانند جامی است که در مسیر حق، تشنگی او را برطرف می‌کند.
هوش مصنوعی: آفتاب عشق و نیروی توانمند شرق برتر از همه چیز بر سر او سایه افکنده است.
هوش مصنوعی: عجیب است که خود او همان دستی است که از سوی خداوند می‌آید، و تفاوت این دست با جهل مطلق چیز دیگری است.
هوش مصنوعی: تیغ من همان سلاح دلاورانه‌ی علی است که در میدان نبرد به کار می‌رود.
هوش مصنوعی: به این دنیا آمدم تا جانم را فدای هدف و آرمانم کنم و نفس خود را در مسیر حق نثار کنم.
هوش مصنوعی: او این را گفت و سپس با شمشیرش که آماده بود، از غلاف بیرون آمد و با لب تشنه به میدان جنگ رفت.
هوش مصنوعی: آنچه که میرداد در جنگ با دشمنان انجام داد، فرزند حیدر (علی) نیز در آن نبرد به نمایش گذاشت.
هوش مصنوعی: آن دلیر شیر، به تنهایی بر یلان حمله کرد و پیروز شد و موفقیت را برای خود به ارمغان آورد.
هوش مصنوعی: افراد دلیر و شجاع اکنون در سینه‌هایشان احساس درد و رنج دارند و اشک‌هایشان مانند قطرات خون به بیرون می‌ریزد.
هوش مصنوعی: شیر بچه به شدت تشنه شده و با دهانی خشک، به سمت پدرش می‌رود.
هوش مصنوعی: بگوید ای شاه، تشنگی من را به شدت آزرده کرده است، من به سوی تو آمدم، ای دریاى بخشش و سخاوت.
هوش مصنوعی: ای که جان تشنگان به آب زلال تو شاداب می‌شود، صبر را فراموش کن و به سراغ آب مسیر برو.
هوش مصنوعی: بسیار سنگین و دشوار است بار زندگی بر دوش من، و صبرم به حدی رسیده که دیگر نمی‌توانم تحمل کنم. اما در این شرایط، دستی اگر باشد که مرا یاری کند و از این وضعیت نجات دهد، بسیار ارزشمند است.
هوش مصنوعی: یک شاه، زبان او را در دهانش گرفت و گوهری در جعبه‌ای مخفی شد.
هوش مصنوعی: ماه عرب از دریا بیرون آمده و لبانش خشک مانده است. این نشان‌دهنده‌ی بی‌نصیبی و عطش است، جایی که ظرفیتی برای سیرابی وجود ندارد.
هوش مصنوعی: او گفت: ای عجب، اگر من اشک می‌ریزم، خاکم باید بیشتر از من خوشبو باشد و در کام تو جاری شود.
هوش مصنوعی: آب در دریا وجود دارد، اما ماهی‌ها که تشنه هستند، نمی‌توانند از آن بهره‌برداری کنند. این وضعیت نشان‌دهنده این است که با وجود منابع فراوان، برخی افراد هنوز نمی‌توانند به آن دسترسی پیدا کنند، و این برای تشنگان آزاردهنده و ناپسند است.
هوش مصنوعی: دل غمگین و دردناک من مانند نی است که در دریا غرق شده و به یاد تو، ای ساقی کوثر، به شدت می‌گرید.
هوش مصنوعی: شاه جمشید شکوه و عظمت زیادی داشت و روی دستش هشت درب از جواهرات زینت شده بود.
هوش مصنوعی: دست‌هامان از آب هفت دریا پاک شده و اکنون با سرمستی و شادی به میهمانی و جشن رزم می‌رویم.
هوش مصنوعی: موج تیغ آن سلاح با ارزش، ضربه‌ای بر دل دریا و جمعیت دشمن وارد کرد.
هوش مصنوعی: کیهان به خاطر درخشش تیغ او در حال سوختن است، اگر نه، باران خون به دنبال ابر او فرو نمی‌ریخت.
هوش مصنوعی: گفت با گروهی از فرماندهان جنگ، چه نیازی به تحمیل ننگی بر خود داریم؟
هوش مصنوعی: ای شیران دلیر و شجاع، جای تأسف دارد که یک نفر بتواند شما را شکست دهد، در حالی که شما به عنوان گروهی قوی و با تعداد زیاد باید پیروز باشید.
هوش مصنوعی: باد تازه‌ای وزیده است و بارانی همچون تیر به زمین می‌ریزد. جوانان در این میدان، خالی و بی‌پناهی را احساس می‌کنند.
هوش مصنوعی: در دشت حرم، آهویی را ببین که مانند پرنده‌ی هما، در حال پرواز است و باید آن را بگیری و نگه‌داری.
هوش مصنوعی: ارغوان به شدت ناله میزند و آن جسم به خاطر عشق، به این حالت درآمده است. به راستی، بهار باید چنین باشد.
هوش مصنوعی: ناگهان، آن شیر شجاع و نشسته در میانه جنگ با تیغی در دست، به میدان آمد و با قدرت و شجاعت خود، دشمنان را به حیرت واداشت.
هوش مصنوعی: در اثر تأثیر نی که به طرز خاصی نواخته می‌شود، تفاوتی عمیق و تأثیرگذار در زندگی و شرایط خلق می‌شود، به گونه‌ای که جراحات و ناهنجاری‌ها به وضوح نمایان می‌گردند.
هوش مصنوعی: او توانسته است بر عواطف و احساسات خود تسلط پیدا کند و از درد و رنج‌های بی‌شماری که در دل دارد، غفلت کند.
هوش مصنوعی: آن شخص بزرگ مقام با خود گفت که زمان وفای به عهد فرارسیده است.
هوش مصنوعی: پرنده روح از زندانی بودن در بدن ناراحت شد و انتظار برای دیدار محبوبش بسیار طولانی شده است.
هوش مصنوعی: زمانی که بخت تو بر فراز تاج عشق قرار گرفت، به آرامی بسوی اوج و تعالی عشق برو.
هوش مصنوعی: عشق مانند یک شمشیر است که بر سر انسان میزند و در حقیقت ارتباطی است که به ما میزند و در زندگی‌مان تأثیر زیادی دارد.
هوش مصنوعی: عید قربان فرارسیده و اینجا کوه منا است. ای قربانی عشق، خود را در این خون غرق کن.
هوش مصنوعی: در این محل غمگین، مهمانان بزرگ و مهربان منتظرند، اما سعی کن کمتر در اینجا بمانی.
هوش مصنوعی: در فصل بهار، باغی که پر از گل‌ها و زیبایی‌های طبیعی است، به مانند جایی سرشار از نسرین، سرو و سنبل به نظر می‌رسد.
هوش مصنوعی: بشتاب و در آن باغ بگرد تا بتوانی از زیبایی‌های درختان سرو، گل‌های سنبل و ریحان لذت ببری.
هوش مصنوعی: همراهان رفتند و تو باز ماندی، حالا اکبر باید به سرعت بیشتری اسب را براند.
هوش مصنوعی: عشق جان را به قتل رساند، مانند وقتی که دستها بر گردن محبوب حلقه می‌زنند و او را با زنجیر عشق آراسته می‌کنند.
هوش مصنوعی: هر گروهی که به او حمله کردند، او در برابر تیر و تیغ و چاقو مقاومت می‌کرد و جانش را به خطر می‌انداخت.
هوش مصنوعی: با کلام دلنواز و ناله‌های دل از عشق، به خیمه عشق روی آورد و خطاب به محبوبش گفت: ای پادشاه عشق!
هوش مصنوعی: تمام لذت‌ها و خوشی‌ها به پایان رسیده و اکنون فقط وقت مرگ است. ای پدر، برایت آرزوی سلامتی دارم.
هوش مصنوعی: ای پدر، من پیام‌آور داور هستم و جامی از شراب بهشتی به من داده شده است.
هوش مصنوعی: من تا ابد از آن نوشیدنی سرمست خواهم بود و برای تو همیشه جام دیگری در دست دارم.
هوش مصنوعی: شاه با سرعت از خیمه بیرون آمد و در دشت عقابی را دید که حیران و گیج به نظر می‌رسید.
هوش مصنوعی: برگ درخت به خاطر گسسته شدن لجام آسمان، به نظر می‌رسد، اما هنوز کامل و بی نقص نیست.
هوش مصنوعی: چشمانش مانند یوسف زیبا و خوشایند است، اما او در چنگال گرگ‌ها گرفتار شده است.
هوش مصنوعی: یا گرامی که از حادثه‌ای ناخوش خبر آورده‌ای به سوی آدم.
هوش مصنوعی: پدر به سمت یوسف هدایت شد، آن پیام‌آور، اما در میان خاک و خون بود.
هوش مصنوعی: او دید که آن سرو ناز و زیبا، که با طراوت و قامت بلندش درخشیده بود، اکنون در وسط دشت جنگ و کینه افتاده است.
هوش مصنوعی: در باغی تازه به بار نشسته، زیبایی بدنش مانند زخم تیر است، و غنچه‌های گل آن باغ به شکلی خاص خود را نمایان کرده‌اند.
هوش مصنوعی: با وجود ناراحتی عمیق، اشک‌هایم چون زره‌ای بر او جاری است و هر قطره از آن مانند خون دلم است.
هوش مصنوعی: مانند یک تاج زیبا که بر سر شبه احمد جلوه‌گری می‌کند، معجزه‌ای چون شکافته شدن ماه را به یاد می‌آورد.
هوش مصنوعی: چهره روشن و درخشان او باعث شد که دنیا به تاریکی برود، چون نور ماه و خورشید درخشش او را تحت‌الشعاع قرار داد.
هوش مصنوعی: او سرش را بر زانوهای زیبا نهاد و گفت: ای سرو بلندبالا و سرآمد!
هوش مصنوعی: وقتی در باغ زیبایی‌های تو رشد کردی، ای کسی که در دل خود اثر زیبایی را گذاشته‌ای.
هوش مصنوعی: ای ستاره‌ی درخشان در برج بلندی، چگونه به هدف حوادث تبدیل شدی؟
هوش مصنوعی: ای کسی که در نظر من هستی، بلند شو و خودت را نشان بده تا قد و قامت زیبای تو را ببینم.
هوش مصنوعی: مادران و خواهران با غم و اندوه به انتظار آمدن تو نشسته‌اند.
هوش مصنوعی: ای معشوقه زیبا و خوشبو من، وجود تو نوری است که چشم‌هایم به واسطه‌ات به عالم بینایی می‌رسند.
هوش مصنوعی: این بیابان جایی نیست که بتوان در آن به آرامش خوابید، زیرا اینجا به دور از خطر تیراندازان است.
هوش مصنوعی: بیا بلند شو و از این بیابان بیرون برویم، تا به سمت خیمهٔ لیلی حرکت کنیم.
هوش مصنوعی: تو رفتی و خواب بزرگ من را هم با خود بردی. بدون تو، جهان برایم بسیار آشفته و خراب است.
هوش مصنوعی: به تو گفتم که همیشه حامی من باشی، ای یوسف، من تو را مانند یعقوب کهن سال دوست دارم.
هوش مصنوعی: تو رفتی و از غم من آسوده‌ای، اما من در اینجا در میان درد و رنج گرفتارم.
هوش مصنوعی: شاهزاده وقتی صدای شاداب و خوشایند را شنید، از شادی مانند غنچه‌ای که در حال شکفتن است، خندید و شاداب شد.
هوش مصنوعی: چشم‌هایش به سمت در باز شد و در حالی که به شاه خداحافظی می‌گفت، به خواب رفت.
هوش مصنوعی: زینب از خیمه بیرون آمد و با حیرت دید که ماه در زیر افق تاریک خوابیده است.
هوش مصنوعی: از دل شکسته می‌گوید: ای ماه زیبا، زندگی من بدون تو برایم مانند حرام است.
هوش مصنوعی: پادشاه او را از دشت به سمت خیمه آورد، و من نمی‌دانم چه حوادثی بر لیلی گذشته است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.