جهان فهرست ایجاد و سطور امصار ایرانش

شهنشه نام یزدان مدح مجدالملک عنوانش

ازین نام خوش یزدان و زین فرخنده فرعنوان

همی طوبی لک ای ایران رسد از باغ رضوانش

الا ای ترک نسترین رخ گل اندام و شکر پاسخ

که سرو قدت از خط سمن سا بار ریحانش

مرا بر یاد مجد الملک ریحان بربطی می ده

خصوص اکنون که دی سرگرمی از تاراج بستانش

نه بر گل نغمه زن بلبل نه با سرو آشنا صلصل

که باغ از زاغ شوم آئین دگرگون گشت دورانش

فلک از ابر تا چرم پلنگ آراست بر توسن

زسردی شیر خواهد کآتش افتد در نیستانش

خضر گر دست شوید از بقا نشگفت کز سرما

چو مرآت سکندر منجمد گشت آب حیوانش

چنان افسردگی در طور گیتی ازدم دیمه

که آتش نیست امکان جلوه برموسی بن عمرانش

بفصلی این چنین زردشت افروزراگر آتش

مغ آسا خاک ره بوسد بجان و دل مسلمانش

پدید امروز هایل زمهریری گشته درکیهان

که رقصد روح عاصی در تن از فردا و نیرانش

گل و نسترین و نسترون سفر کردند از گلشن

بغیر از سرو کو بگرفته دامان در مغیلانش

بده ای لعبت آذرمیی آذر سلب کاذر

زمستان عیش نستاند به نیروی زمستانش

برفت ارنار از بستان بتی بایست پردستان

که هرشب تا سحر بازی کنی با نارپستانش

نماند ارسبزه گرد جو نگاری سبز خط میجو

که خرم تر بود از سبزه خط عنبر افشانش

فرو بست عندلیب از دم بیاور مطربی محرم

که در افسرده تن جان نو انگیزد زدستانش

چه غم گر نشکفد نرگس زترکی زیب ده مجلس

که خود نرگس بود مسکینی از چشمان فتانش

نروید حالی ارسنبل مهی جو ضمیران کاکل

که باشد در شکنج مو دل سنبل گروگانش

نماند از وجد فرودین بمجد الملک جم فربین

که هی از کلک مشک آگین بهشت آساست ایوانش

چنان از پاک دامانی بود در مردمی جامع

که گوئی یک جهان انسان زده سر از گریبانش

بکار ملک از این آصف نماید خامه اندر کف

همان معجز که بد خاتم ز انگشت سلیمانش

هنر چندان در او مضمر که ناید در شمار اندر

نه بل پیرخرد در هر هنر طفل دبستانش

بگاه چامه گفتن آنقدر اشعار خوش راند

که بوسد نای مشکین خامه پور سعد سلمانش

بهار ارگفت او یابد ز آذر نیست آزارش

جوان ارشعر او خواند زپیری نیست نقصانش

اگر مجنون فرخ پی بخواندی یکغزل از وی

دل لیلی چنان بفریفت کامد گوی میدانش

اگر بیتی از او بد زیب کاخ اندر زلیخا را

دمی صد بار یوسف بهروی بشکست زندانش

چو نونی بر نویسد باج از ابروی دلدارش

چو لامی برنگارد تاج از گیسوی جانانش

گه تصویر آنسان نغز و با معنی کشد صورت

که مانی ماند انگشت تحیر در بدندانش

اگر نقشی زند صالح و کز شکلی کشد طالح

چنان نیکو بود کز رخ تراود کفر و ایمانش

بتی را کو بیارآید بلوح سیمگون شاید

گر ابراهیم اندر کعبه سازد زیب ارکانش

گر اوتمثال آدم را نگارد بررخ دفتر

فتد بی اختیار اندر سجود از وجد شیطانش

الا تا آنکه آذرمه نباشد خوی آزارش

الا تا آنکه آبان مه نباشد طبع نیسانش

سرت سبز و دلت خرم رخت سرخ وتنت بیغم

سرایت گلشنی کز قد تو سرو خرامانش