... عمرم تمام گشت و همان نیمکاره ام

چون موج از تردد خاطر درین محیط

صایب یکی شده است میان و کناره ام

... تا صبح بی پیاله می ناب می زدم

چون موج سینه بر دل دریای پرخطر

از اشتیاق گوهر نایاب می زدم ...

... درد طلب به مرگ ز من دست بر نداشت

آخر چو موج کشتی ریگ روان شدم

رضوان نداشت منصب دربانی بهشت ...

... برآسمان اگر شده ام رزق آتشم

دارم چو موج تنگ در آغوش بحر را

وز جوش اشتیاق همان در کشاکشم ...

... بر روی نوبهار نقاب خزان کشم

چون موج در میان ز کنارم کشد محیط

هر چند خویش را به کنار از میان کشم ...

از موج اشک کام نهنگ است مسکنم

وز برق آه دیده شیرست روزنم ...

... چون قطره سر به دامن دریا نهاده ایم

وز موجه تردد خاطر نرسته ایم

در بند یک اشاره موج است این طلسم

دل چون حباب بر نفس خود نبسته ایم ...

... بالین ز تیغ کرده و آسوده خفته ایم

بر موج تکیه کرده و غافل نشسته ایم

موج وحباب تاج و کمر از محیط یافت

ما همچنان به دامن ساحل نشسته ایم ...

... صایب ز راز سینه بحریم با خبر

چون موج اگر چه تند ز دریا گذشته ایم

... ما شرح بی قراری مجنون خویش را

از موجه سراب به صحرا نوشته ایم

صد پیرهن زیاده ز سودای یوسف است

سودی که ما به خویش ز سودا نوشته ایم

هرچند غرقه ایم همان از حباب و موج

مکتوب سر به مهر به دریا نوشته ایم ...

... روغن ز ریگ آتش سودا گرفته ایم

صد نیزه موج خون ز سرما گذشته است

تا مصرعی ز عالم بالا گرفته ایم ...

... بر روی دست باد مرا دست سیر ما

چون موج تا عنان به کف بحر داده ایم

یک عمر همچو غنچه درین بوستانسرا ...

... خود را ز هرچه هست سبکبار کرده ایم

نتوان گره بر رشته ما یافتن چو موج

قطع نظر ز گوهر شهوار کرده ایم ...

از آه دام موج به دریا فکنده ایم

از اشک تخم لاله به صحرا فکنده ایم

یک روز با حباب به کشتی نشسته ایم

همراه موج سلسله بر پا فکنده ایم

بر چهره ای که آب شود از نگاه گرم ...

... سر بر خط پیاله چو مینا گذاشتیم

آمد چو موج دامن ساحل به دست ما

تا اختیار خویش به دریا گذاشتیم ...

... تا چند چون سفینه توان بود تخته بند

موجی شدیم و روی به دریا گذاشتیم

چون داغ لاله از سر ما موج خون گذشت

پهلو اگر به بستر خارا گذاشتیم ...

... از حق گذشته ایم و به باطل نمی رسیم

در دست و پا زدن گرو از موج می بریم

دانسته ایم اگرچه به ساحل نمی رسیم ...

... روزی نمی رود که به صد دل نمی رسیم

زین سان که موج حادثه دنبال ما گرفت

چون کشتی حباب به ساحل نمی رسیم ...

... ما از کجی مقید زندان ترکشیم

موج سراب در دل شب آرمیده است

ما روز و شب ز طول امل در کشاکشیم ...

... چون بیخبر شویم ز هستی پریوشیم

صایب چو موج بر سر این بحر بیکنار

دایم ز خوش عنانی خود در کشاکشیم

... از دست دیگران قدح باده چون کشیم

دریا و موج تشنه آمیزش همند

از عشق دامن دل آزاده چون کشیم ...

چون صبح خنده با جگر چاک می زنیم

در موج خیز خون نفس پاک می زنیم

هر جا که موج حادثه ابرو بلند کرد

ما چون حباب پیرهنی چاک می زنیم ...