... چه بازآیم چه گویم من که رفتم

ورای هفت دریا ای افندی

چه حیران و چه دشمن کام گشتم ...

... چو پیراهن برون افکندم از سر

به دریا درشدم مرغاب واری

که غسل آرم برون آیم به پاکی ...

... نمی دانم که آن ساحل کجا شد

که پیدا نیست دریا را کناری

تو شمس الدین تبریز ار ملولی ...

... تو چون ماهی روش در آب داری

در این دریا بسی رگ هاست صافی

بسی رگ هاست کان تیره است و تاری ...

... نه همدم آه ما را هیچ جانی

نه آن گوهر که از دریا برآمد

نه آن دریا که آرامد زمانی

نه آن معنی که زاید هیچ حرفی ...

... معانی را زبان چون ناودان است

کجا دریا رود در ناودانی

جهان جان که هر جزوش جهان است ...

... چون نیست از او دمی شکیبایی

ماهی ز کجا شکیبد از دریا

یا طوطی روح از شکرخایی ...

... خاک تن من نمود مینایی

دریای صفات عشق می جوشد

رمزی دو بگویم ار بفرمایی ...

... گر نه موج عشق شمس الدین تبریزی بدی

کو مرا بر می کشد در قعر دریا بودمی

... بر سر آن بحر جان می باختی می باختی

صبر کردی تا که دریا رام گشت و رام گشت

بهر کشتی بادبان افراختی افراختی

... جان همی تابید از نور جلالت موج موج

ز آنک تو در بحر جان دریا و گوهر داشتی

پیش حیرتگاه عشقت جمله شیران در طلب ...

... هم تواش سلطان و شاهنشاه و سنجر داشتی

صد هزاران را میان آب دریا سوختی

صد هزاران را میان آتشی تر داشتی ...

... به شکارگاه غیب آ بنگر شکار باری

به نظاره و تماشا به سواحل آ و دریا

بستان ز اوج موجش در شاهوار باری ...

... مفروش خویش ارزان که تو بس گران بهایی

به عصا شکاف دریا که تو موسی زمانی

بدران قبای مه را که ز نور مصطفایی ...

... بدر اندر آب و آتش که دگر خطر نداری

بدهد خدا به دریا خبری که رام او شو

بنهد خبر در آتش که در او اثر نداری

رو رو ای جان سبک خیز غریب سفری

سوی دریای معانی که گرامی گهری

برگذشتی ز بسی منزل اگر یادت هست ...

... پیش هر کوزه شکن چند کنی کاسه گری

زین سر کوه چو سیلاب سوی دریا رو

که از این کوه نیاید تن کس را کمری ...

... ای دل ار عاقلی آرام به مؤمن گیری

ترک یک قطره کنی ماهی دریا باشی

ترک یک حبه کنی ملکت مخزن گیری ...

... ماه چرخی چه زیان دارد اگر پست روی

ماهیی لیک چنان مست توست آن دریا

همه دریا ز پی آید چو تو در شست روی

صدقات همه شاهان که سوی نیست رود ...

بده ای کف تو را قاعده لطف افزایی

کف دریا چه کند خواجه به جز دریایی

چون تو خواهی که شکرخایی غلط اندازی ...

... از نثار جوهر یارم مرا

آب دریا تا میان آید همی

با خیال گلستانش خارزار ...

... زان نفس من برقرارم اندکی

ابر من دی بر لب دریا نشست

خاک شو تا بر تو بارم اندکی ...

... آن یکی را می کشی در کان و کوه

وین دگر را رو به دریا می کنی

از ره محنت به دولت می کشی

یا جزای زلت ما می کنی

اندر این دریا همه سود است و داد

جمله احسان و مواسا می کنی ...

... گر از آن در پرتوی بر دل زدی

یا به دریا یا خود او دریاستی

ور نه غیرت خاک زد در چشم دل

چشمه چشمه سوی دریاهاستی

نیست پروای دو عالم عشق را ...

... گر گهر داری ببین حال مرا

در تک دریا ز دریا دوره ای

گفتم ای عقلم کجایی عقل گفت ...