... از بهر کلیم آتش از آن در شجر افتاد

با لاله صبا شرح گل روی تو می کرد

دلسوخته را آتش غم در جگر افتاد ...

... بر سلطنت هر دو جهان دست فشانند

ای حور بهشتی که گل و لاله به رویت

مانند به حسن اندک و بسیار نمانند ...

... درخت سدره و طوبی ز اعتدال برآید

نقاب سنبل مشکین ز برگ لاله برافکن

میان باغ که تا گل ز انفعال برآید ...

... شود ود از نسیمش مش دماغم غم معطر طر

رخانش نش چو لاله له دو چشمش مش چو نرگس گس

دهانش نش چو پسته ته لبانش نش چو شکر کر ...

ای از لب تو تنگ شکر آمده به تنگ

روی تو کرده لاله و گل را خجل به رنگ

ز ابروی گوشه گیر به زه کرده ای کمان ...

گل ز خجالت آب شد پیش رخ نگار من

سرخ برآمد از حیا لاله ز شرم یار من

مست جمال خود کند عالم امر و خلق را ...

... ای پرده ای ز سنبل بر یاسمن کشیده

وی برقعی ز ریحان بر لاله زار بسته

ای صورت خدایی ظاهر در آب و خاکی ...

... لوح و دوات و کلک را بر سر مشتری زده

دفتر لاله را رخت شسته ورق بر آب جو

خاتم حسن و لطف را ختم پیمبری زده ...

ای به میان دلبران زلف تو بر سر آمده

گل ز رخ تو منفعل لاله به هم برآمده

دیده ندیده تا جهان هست به لطف قامتت ...

... آب لؤلؤی تر و در عدن ریخته ای

ورق دفتر گل را به رخ ای لاله عذار

کرده ای ابتر و در صحن چمن ریخته ای ...

بر گل از عنبر تر نقطه سودا زده ای

آتشی در جگر لاله حمرا زده ای

از خط و خال و رخ و زلف و بناگوش چنین ...

... سبزه به گرد چشمه اخضر کشیده ای

داغ سیاه بر دل لاله نهاده ای

تا خط سبز بر گل احمر کشیده ای ...

... کاشکی برداشتی برقع ز روی گل نگار

تا بر آتش لاله را مانند خار انداختی

گر ز گفتار نسیمی باخبر بودی صدف ...

... ماییم سفید و هم سیاهی

چون لاله کشیده داغ بر دل

چون سنبل زلف در سلاسل ...

من ذکر تو از مرغ چمن می شنوم

وز لاله و سنبل و سمن می شنوم

تسبیح تو از زبان هر موجودی ...

... ای گل ار سرخ برآیی عجبی نیست که تو

شرمسار رخ آن لاله عذار آمده ای

... تا بر صفت ماه نو انگشت نما شد

در گلشن عالم چو شهی سرو چو لاله

هم سرخ کلاه آمد و هم سبز قبا شد ...

... زلفش چو صبا فکند یک سو

ابر از سر لاله راز برداشت

مستانه به صحن باغ بنشست ...

... ما جان فکار می پرستیم

ما ساقی جام لاله گون را

در فصل بهار می پرستیم

با سبزه و گل چه کار ما را

ما لاله عذار می پرستیم

ما مغربی و جمال او را ...

... هرجای که آنست دلم عاشق آنست

دی رفت بهاری همه پر لاله سیراب

دهقان چه کند چاره که امروز خزانست ...

... چه حکمتست که غنچه بشکل پیکانست

چه بود لاله سیراب را که سرمستست

بگو که زلف سمن از چه رو پریشانست ...