... ربوده است آنچنان درد طلب از کف عنانم را

که انجام سفر را پله آغاز می دانم

نه کافر نعمتم تا نالم از ناسازی گردون ...

... من از غفلت برای زخم مشک سوده می خواهم

نمی آید ز من همراهی هر نو سفر صایب

رفیقی پای در راه طلب فرسوده می خواهم

... دل سودایی من روشن از آن است که من

همچو شمع از تن خود زاد سفر ساخته ام

نیست ممکن که دری بر رخ من نگشاید ...

... چون کشم پای به دامان اقامت صایب

من که سود دو جهان را ز سفر یافته ام

... در دل خاک قدم بر سر دریا زده ام

سود من از سفر خاک که چشمش مرساد

مشت خاکی است که در دیده دنیا زده ام ...

... من که چون رشته مکرر به گهر پا زده ام

این زمان در سفر قطره به جان می لرزم

من که صد مرتبه چون سیل به دریا زده ام ...

... دست خود بوسه زند هر که کند آبادم

سفر بیخودیم پا به رکاب است کجاست

باد دستی که به یک جرعه کند امدادم ...

... از گل آتش به ته پای چو شبنم دارم

تا هوای سفر عالم بالا کردم

نفرت از دیدن مکروه یکی صد گردد ...

... من قناعت به همین آبله پا کردم

سفری را که توان گفت به دل بار نبود

سفر بیخودیی بود که تنها کردم

کمر ساحل مقصود به دستم آمد ...

... من که سیر چمن از چاک گریبان کردم

لله الحمد که بعد از سفر حج صایب

عهد خود تازه به سلطان خراسان کردم

یاد آن عهد که در بحر سفر می کردم

کمر سعی خود از موج خطر می کردم ...

... این که عمرم همه در مرحله پیمایی رفت

کاش یک بار هم از خویش سفر می کردم

یاد عهدی که به اکسیر قناعت صایب ...

... پنجه در پنجه آن زلف معنبر دارم

سود و سرمایه من از سفر عالم خاک

کف خاکی است که در کوی تو بر سر دارم ...

... سر و پایی که من از بی سر و پایی دارم

به سفر می روم از شهر صفاهان صایب

همتی از دل احباب گدایی دارم

... کیست جز آینه و آب درین قحط آباد

که کند گریه به روز سفر از دنبالم

هر که را درد دلی هست به من شرح دهد ...

... کاین منم بر کف پای تو جبین می مالم

منم آن جور وطن دیده که از ذوق سفر

رو به دیوار و در خانه زین می مالم ...

شوق کرده است ز بس گرم سفر چون قلمم

نقش پا سوخته آید به نظر چون قلمم ...

... ره نبردم به سرا پرده معنی هر چند

عمر کوتاه شد از سیر و سفر چون قلمم

راستی بود اگر بود مرا تقصیری ...

... از عدم چون به وجود آمدی ای عمر عزیز

آنقدر باش که من رخت سفر گردانم

بشنوی ای صایب اگر قصه شیرین مرا ...

گوشه ای کو که دل از فکر سفر جمع کنم

پا به دامان صدف همچو گهر جمع کنم ...

... حیف و صد حیف که چون فضل خزان مهلت عمر

آنقدر نیست که من برگ سفر جمع کنم

نه چنان دل ز فراق تو پریشان شده است ...

... پرده خواب شود دیده کوته بین را

از گرانجانی اگر برگ سفر جمع کنم

چشم امید از آن بسته ام از هر دو جهان ...

... نور صبحیم که با تیغ دودم آمده ایم

باش گو وقت سفر تنگتر از شق قلم

ما کمر بسته برون همچو قلم آمده ایم ...

جز غبار از سفر خاک چه حاصل کردیم

سفر آن بود که ما در قدم دل کردیم

دامن کعبه چه گرد از رخ ما پاک کند ...

... چار تکبیر بر این نخل خزان دیده زدیم

حاصل ما ز عزیزان سفر کرده خویش

مشت آبی است که بر آینه دیده زدیم ...