... همراه بد ز رهزن بیگانه بدترست

باهر نیازموده رفیق سفر مباش

نقش مراد نیست درین باغ جز یکی ...

... در دیده من رقعه ای از عالم بالاست

هر برگ خزان دیده که در فکر سفر باش

صایب مکن از سختی ایام شکایت ...

... اول هجران جانسوزست انجام وداع

حیرتی دارم که چون خواهم سفر کردن ز خویش

تیره شد عالم به چشمم بس که از شام وداع ...

... تا نفس را راست کردم بود هنگام وداع

بیقراران درسفر بی اختیار افتاده اند

چون سپند از من مجو صایب سرانجام وداع

... رخی به اشک نشستی ز گرد خواب دریغ

به نور ذره سفر سفر می کنند گرمروان

تو پیش پای ندیدی به آفتاب دریغ ...

... چشم و دل شبنم نگران است درین باغ

از برگ سفر نیست تهی دامن یک گل

آسوده همین آب روان است درین باغ ...

... نه همین جاده را سر به بیابان داده است

همه اجزای جهان رابه سفر دارد عشق

عشق خورشید و جهان شبنم بی بنیاد است ...

... مشو ای راهرو از چیدن دامان غافل

قد خم گشته رسول سفر آخرت است

مشو ای گوی سبک مغز ز چوگان غافل ...

... ز خود شراب برآرد زمین خانه دل

سفر به بال و پر موج می کند دریا

ز آه و ناله خویش است تازیانه دل ...

... چه می بری به کسی هردم التجا ای دل

درین سفر که زریگ روان خطر بیش است

مشو ز صایب بی دست وپا جدا ای دل

... کند جلای وطن عالمی اگر گویم

مرا چه تجربه ها گشت از سفر حاصل

توان ز سختی ایام سرخ رویی یافت ...

... هرکس کشیده است نفس در فضای دل

هرگز نمی شود سفر اهل دل تمام

در خاک هم به گرد بود آسیای دل ...

... صد مرحله از کعبه مقصود فتد دور

هرکس که کند رو به قفا در سفر دل

بی رخنه دل راه به جنت نتوان برد ...

... زردرویی می کشم چون نی ز همراهان خویش

من که از ذوق سفر هرگز کمر نگشاده ام

عاجزم در عقده دل گرچه صایب بارها ...

... چون کنم در خانه دل آنچه بود آورده ام

از سفر می آیم و لخت جگر دارم به بار

مجمر خود را بشارت ده که عود آورده ام ...

از سر کوی تو گر عزم سفر می داشتم

می زدم بر بخت خود پایی که بر می داشتم ...

... می فشاندم آستین بر زنگ وبوی عاریت

زین چمن گر چون خزان برگ سفر می داشتم

در برومندی ندادم نامرادی را ز دست ...

... سر برآورد از گریبان مسیحا سوزنم

بعد ایامی که گلها از سفر باز آمدند

چون نسیم صبحدم می باید از خود رفتنم ...

... دیو را در شیشه سر بسته نتوان بند کرد

ما چه از فکر سفر زیر فلک آسوده ایم

روح را در تنگنای جسم پنهان کرده ایم ...

... نوبهار خویش در برگ خزان پوشیده ایم

مطلب ما بی نیازان از سفر سرگشتگی است

چشم چون تیر هوایی از نشان پوشیده ایم ...

نظر تا باز کردم بر رخش بار سفر بستم

به یک نظاره چشم از روی آتش چون شرر بستم ...

... عجب دارم که پای من به دامن آشنا گردد

که با ریگ روان یک روز احرام سفر بستم

گریبانگیر شد دامن زهر خاری که برچیدم ...

به دل زخم نمایانی چو پرگار از دو سر دارم

که یک پا در حضر پیوسته یک پا در سفر دارم

نگردد عقده های من چرا هر روز مشکلتر ...