... ز لامکان چو گذشتی همین فضای دل است

نفس گداخته زان می کند سفر شب و روز

که در جهان نبود آنچه مدعای دل است ...

... ز مال خویش نبیند جهان نوردی خیر

که سود بهر کسان از سفر نخواسته است

طمع مدار ز تن پروران ترانه عشق ...

... مرا رفیق موافق به وجد می آرد

عزیمت سفر من به همسفر بسته است

کند جلای وطن دیده ور عزیزان را ...

... صدای طبل رحیل است شادیانه او

کسی که توشه به اندازه سفر بسته است

به خرج می رود آخر درین جهان صایب ...

... ترا که بال و پری هست سیر کن صایب

که پای خفته مرا از سفر برآورده است

... محیط پرده چشم حباب گردیده است

اگر ز اهل دلی باش در سفر دایم

که نقطه از حرکت صد کتاب گردیده است ...

سفر نکردن ازان کشور از گرانجانی است

که مرگی دل و قحط غذای روحانی است ...

... برهنه شو که گهر مزد دست عریانی است

سفر خوش است که بی اختیار روی دهد

سپند منتظر آتش از گرانجانی است ...

... سبو همیشه نیاید برون ز آب درست

به یک سفر نشود پخته آدمی هرگز

به یک مقابله کی می شود کتاب درست ...

... به زیر چرخ اقامت زراستان مطلب

سفر نکردن تیر از کمان میسر نیست

قدم برون منه از راه همچو سنگ نشان ...

... به زهد خشک به معراج قرب نتوان رفت

به نردبان سفر آسمان میسر نیست

اگر نه لنگر رطل گران به دست افتد ...

... چه فتنه هاست که در نرگس سیاهش نیست

ز هر دلی که سفر می کند غبار ملال

به غیر سینه صایب قرارگاهش نیست

زمین چو ریگ روان است بر جناح سفر

در او فشردن پای ثبات ممکن نیست ...

... وگرنه آتش سوزنده زیر پا می داشت

هزار قافله هر دم ز خود سفر می کرد

اگر ز خویش سفرکرده نقش پا می داشت

به گرد چشم تو خواب غرور کی می گشت ...

... ز جوش خط چه بر آن آتشین عذار گذشت

تو وعده می دهی و حسن بر جناح سفر

تو روز می گذرانی و روزگار گذشت ...

... قدم ز دایره اختیار بیرون نه

که سود هر دو جهان زین سفر توانی یافت

چو عمر می گذرد در کمین فرصت باش ...

... ز بس که آینه ام خوی با غبار گرفت

به روی آب بود نقش بر جناح سفر

قرار چون خط مشکین بر آن عذار گرفت ...

... ناکردنی است هر چه خلاف مروت است

چون هست بر جناح سفر بهر اعتبار

بال هما صحیفه عنوان دولت است ...

... بیخوابی که چشم تو ترسیده است ازو

سود حقیقی تو همان از سفر بس است

از زلف یار و از دهنش نکته ای بگو ...

... ما را عقیق صبر به زیر زبان بس است

آزادگان به راحله خود سفر کنند

تخت روان موج ز ریگ روان بس است ...

... حال درون خانه نمایان ز روزن است

روشندلان همیشه سفر در وطن کنند

استاده است شمع و همان گرم رفتن است ...

... در دل شود چو گریه گره دانه من است

دور و دراز شد سفر من ز حرف پوچ

خوابیده راه عشق ز افسانه من است ...

... هر شکوه ای که هست مرا از وفای اوست

چون در رکاب برق سواران سفر کند

بیچاره ای که شیشه دل زیر پای اوست ...