هست در دیر آفتی هر دم به قصد جان مرا

زنده بردن از سر کوی مغان نتوان مرا

خانه دل بود آبادان ز تقوی وه که ساخت

عشوه های ساقی و سیل قدح ویران مرا

پرده زهدم چه سان پوشد که از آشوب می

[...]

ز روی بستر شاهی به بین گهی ما را

به زیر پهلو خار و به زیر سر خارا

چو لب به عشوه گزی دست اگر نهم بر دل

بگو چه چاره کنم جان ناشکیبا را؟

حدیث وصل ترا بر زبان اگر نآرم

[...]

ز عشق هست به دل بار صد هزار مرا

هنوز شکر بود صدهزار بار مرا

گرم بود می گلگون ز ساقی گلرخ

به حور و کوثرت ای پارسا چه کار مرا؟

به بوسه ای که دهی و کشی منه منت

[...]

ای ز آتش می در گل روی تو اثرها

در سینه ازان آتشم افتاده شررها

سنگ لب رودی ز قتیل تو رود خون

باشد ز تموج به کنار آمده سرها

در خلعت گلگون قد رعنای تو سرو است

[...]

در جام جم بریز شراب مغانه را

در وی نگر حقیقت این کار خانه را

ای پیر دیر اهل خرابات محرمند

زین راز نکته گوی و رها کن بهانه را

بی اعتدالی ار کنم از شور این حدیث

[...]

شبنم که هوا ریخت به گل‌ها و سمن‌ها

شد آبله عارض اطفال چمن‌ها

گل‌های چمن گر نه شهیدان فراقند

چون لاله چرا غرقه به خونند کفن‌ها؟

در تاب اگر نیست ازان جعد دل‌آویز

[...]

زهی به خار مژه صد هزار زار ترا

اسیر دو گل عارض دو صد هزار ترا

مباد جور خزان از بهار زیبایی

چنین که تازه شد گلشن عذار ترا

دلا ز ناله مکن دعوی شکیبایی

[...]

بعد عمری کافکند گردون به کوی او مرا

سیل اشک شادمانی هی برد زان کو مرا

گاه چشم آید گران در کفه عشقم ز غم

کوه فرهادش اگر یک سو نهی یک سو مرا

رو به راهت بس که سودم هردو خونین گشت و ریش

[...]

دل کز غمت آرام نباشد برم او را

تا چند بکویت برم و آورم او را

زاغی که کند گاه جنون میل نشستن

بر فرق بود طعمه ز زخم سرم او را

خواهم که گرانی برم از کوی تو گرچه

[...]

وه که در وقت گلم زان گل رخسار جدا

گل جدا آتش من نیز کند خار جدا

از جدایی من و یار ابر ز تأثیر بهار

من جدا گریه کنان ابر جدا یار جدا

چه فراق است که جانان چو جدا گشت ز من

[...]

هرگه از تب زرد یابم گلعذار خویش را

در خزان رو کرده بینم نو بهار خویش را

در عرق افتد چو جسم ناتوانش بنگرم

غرقه بحر بلا جان نزار خویش را

از حرارت چون شود نازک تنش در اضطراب

[...]

ساقی مهوش ار دهد جام شراب ناب را

به که سپهر داردم ساغر آفتاب را

چند شوم به میکده بیخود و همدمان برند

مست کشان کشان سوی خانه من خراب را

ساقی گلعذار من گر ز رخت عرق چکد

[...]

میکند وقت صبح نعره سحاب

که زمان صبوح را دریاب

از گلستان کشید مرغ صفیر

در شبستان نمود ناله رباب

زین فغانها ز هر طرف یک یک

[...]

تو خوب و خلق تو خوب و تکلمت هم خوب

نبرده چون تو بخوبی کسی به عالم خوب

به حسن به ز پری آدمی گری برتر

نگشته مثل تو پیدا ز نسل آدم خوب

کشی بخوبی و جانبخشی از سخن که چو تو

[...]

ای ز رویت ماه را صدگونه تاب

مه مگو باشد سخن در آفتاب

غیر در کویت عذابم می کند

هیچکس نشنیده در جنت عذاب

تا ندیدم خواب در چشمم ز اشک

[...]

چشمه زندگی آمد دهن آن مه نخشب

بهر سیراب شدن سبزه خط رسته به آن لب

طفل مکتب شده پیر خرد اندر ره عشق

شوخ من جلوه کنان چونکه خرامد سوی مکتب

سر ما را چه ره آنکه بفتراک ببندی

[...]

در چمن گل را نظاره کردم از روی حبیب

تازه شد جانم کزو آمد به من بوی حبیب

گل به رویش اندکی مانند شد در رنگ و بوی

جا که بر فرقش دهم هست آن هم از روی حبیب

سیل اشکم گر ز جا بر بود خواهم شد هلاک

[...]

از می طلوع کرد چو در ساغر آفتاب

عکس تو آفتاب دگر شد در آفتاب

بین روی ساقی و می روشن که خلق را

سوزند نوع دیگر از این‌ها هر آفتاب

شب ز آفتاب روی تو و آفتاب می

[...]

بهر عمر جاودان شد هر که را چیزی سبب

خضر را آب حیات و رند را آب عنب

گفته‌ای یک تیره شب تا روز همدم باشمت

تیره‌تر از روز هجر ما نباشد هیچ شب

معنی مجموعه خوبی بخط و روی تست

[...]

دل چو آید از فروغ برق آن عارض به تاب

سوی خورشید آورد رو چون به سایه ز آفتاب

دل چو در گلشن فتاد از کوی او شد مضطرب

بر زمین خشک ز آنسان کوفتد ماهی ز آب

از خیال طره وی می طپم در بیخودی

[...]