زهی به خار مژه صد هزار زار ترا

اسیر دو گل عارض دو صد هزار ترا

مباد جور خزان از بهار زیبایی

چنین که تازه شد گلشن عذار ترا

دلا ز ناله مکن دعوی شکیبایی

چو دوست جلوه نماید چه اختیار ترا

دوا به کلبه خمار جام گلرنگ است

گهی چو غنچه کند محنت خمار ترا

چو عمر میگذرد جام می ز دست منه

که وارهاند از اندوه روزگار ترا

مکش تو دامن اگر دامنت کشد خاری

به خاک اهل وفا چون فتد گذار ترا

مرو به باد خودی فانیا به وادی فقر

که اندر او به چنین بار نیست بار ترا