چو پوشید گردون پلاس سیاه

چو ابروی پیران آینده راه

دو لشکر جدا گشت از یکدگر

طلایه برون رفت بر دشت و در

چنین گفت خاتوره شداد را

[...]

خبر شد سوی عوج و شداد عاد

که خاتوره از سام یل شد به باد

ز تیغ سپهدار فرخنده بخت

شده دست و پایش همه لخت لخت

یکی زان خبر عوج آمد به جوش

[...]

چو آن هر دو صف گشت آراسته

دل مهر و آزرم برخاسته

برون آمد از لشکر آن تیره کار

مر آن عوج سرگشته نابکار

بیامد به میدان بغرید سخت

[...]

یکی نعره زد اهرمن اهرمن

که در لرزه آمد زمین و زمن

بگفتا منم اهرن مغربی

هر انگشت دستم بود عقربی

ز کهسار قافم زبان بی‌گزاف

[...]

چو از چادر صبح بادبان

ز دریای شب راند کشتی دمان

فلک خاک نکبت بدو ریخت پاک

سر تاج و تختش درآمد به خاک

سپه گرد شد گرد او نیزه‌دار

[...]

چو بشنید این گفته شداد عاد

به پاسخ بدو گفت کای بدنژاد

که باشد منوچهر در ایران زمین

که خوانم به شاهی بدو آفرین

به درگاه من او یکی بنده است

[...]

یکی دار کردند بر پا بلند

رسیدند گردان تن ارجمند

به تیر و کمان همچو شیر آمدند

ابا ترکش پر ز تیر آمدند

ورا زنده کردند آنگه به دار

[...]

خروس سحر دانهای نجوم

چو برچید یکسر ازین سبز بوم

چو باز سفیده به پرواز شد

در روشنی بر جهان باز شد

سپهبد بیاراست پس سازه را

[...]

چو لعل از خور کان برآورد سر

ز زربفت کوه کمرکش کمر

شه مشرق از تیغ که تیغ زد

سر تیغ بر جوشن میغ زد

به دشتی فتادند بس هولناک

[...]

بپاسخ بدو گفت شاه زن است

که زین سان شتابنده و پازن است

ورا نام حورا بود در جهان

که نامش نگنجد همی در زبان

به آهنگ روی تو گشته سوار

[...]

نشست از بر تخت فرخنده سام

درآمد ز ساقی خوش خرام

نشستند با رودسازان به هم

به ماننده بزم فرخنده جم

همه بزم پر نور شد سر به سر

[...]

چو یک بهره از تیره شب درگذشت

شب آهنگ بر چرخ گردنده گشت

چو اول خروس سحرخوان بخواند

مه نو ازین دیر محمل براند

دلاور ز جا خاست آراسته

[...]

چرا دیر آمد جهان پهلوان

که گشتم ز هجرانش تیره روان

بدو گفت سالار فرزانه مرد

که سام از فراقش درین ره چه کرد

درین ره بسی رزمهای دراز

[...]

چو خورشید سر بر زد از کوهسار

سراسر جهان شد چو خرم بهار

چو آئینه چین برون شد ز زنگ

سفیداج زد بر رخ قیر رنگ

به قلواد گفت آن یل نامدار

[...]

بگفتند سام است که آمد به جنگ

همه کوه از خون شده لعل رنگ

شگفتی دلیر است سام سوار

به تنها تن خود کند کارزار

برآورد دود از تن ماه همه

[...]

گشادند دست پری‌دخت ماه

یکی نامه بنوشت بر رزمخواه

سر نامه نام خدای جهان

که او کام داده همی بر مهان

زمان و زمین و سپهر آفرید

[...]

سپیده چو از کوه برکرد سر

سیاهی نهان گشت در بحر و بر

چو گلگونه بر روی افلاک زد

گریبان شب را دگر چاک زد

سپهبد به طاقی رسید از فنا

[...]

بگفت و بگرداند در دیده آب

یکی حمله آورد اندر شتاب

یکی از کمربند بگرفت زود

برآورد از فرق سر همچو دود

به دست دگر دیگری را گرفت

[...]

چو بشنید ازو سام این گفتگوی

سوی ابرها تیز بنهاد روی

بدو گفت کای زشت ناپاک دیو

کشیده سر از راه کیهان خدیو

ستایش نکردی تو یزدان پاک

[...]

چو خورشید بر چرخ گردید راست

همه سایه وی را از آن بر بکاست

که بانگی برآمد غریوان چو ابر

که لرزید از آن نعره در پیشه ببر

که هان نامور سام فیروزگر

[...]