این دل که جنون همیشه اش خوست

دیوانه عشق آن پریروست

کس پنجه عشق برنتابد

از آهن و رویش ار چه بازوست

ای دوست مخور فریب دشمن

[...]

لعل تو که معدن حیاتست

از حسرت آن حیات ماتست

هر جلوه ز روی بی نظیرت

منظور جمیع ممکناتست

قائم بوجودت ار نباشد

[...]

هر سحر کز آن دو چشم جادوست

صد معجزه با کرشمه با اوست

کی ماه ز طلعت تو تابان

کی سرو ز قامت تو دلجوست

چشم سیهت بسرمه سائی

[...]

هر سرو سهی که بر لب جوست

شرمنده سرو قامت اوست

تیر نگهش بسینه سحر

گنجیست و مرا طلسم جادوست

روی دل هر کسی بیاری است

[...]

دل گرچه ترا بمن نباشد

جان بی تو مرا بتن نباشد

با این قد و ناز و دلفریبی

سروی چو تو در چمن نباشد

تنها نه برنگ تو گلی نیست

[...]

یارم که سر وفا ندارد

در سر بجز از جفا ندارد

بهر همه دارد او وفا لیک

بهر من مبتلا ندارد

هر کو برهش سری فدا کرد

[...]

نخستین دم که عالم آفریدند

پی ایجاد آدم آفریدند

بود تا هیکل او را حمایل

در اسمااسم اعظم آفریدند

برخ گنج مسما را ز اسماء

[...]

دنیا مطلب که نیست جاوید

بگذر ز وی و مدار امید

دنیاطلبی و حق پرستی

شرکست بنزد اهل توحید

چشم از همه جز یکی فروبند

[...]

ای بیخبر از وفای دیگر

هر دم چه کنی جفای دیگر

ما را بجز از هوای عشقت

در سر نبود هوای دیگر

برروی دل او فتاده بس دل

[...]

ای روی نکرده هیچ سویم

سوی تو بود مدام رویم

هر غم ز شکنج طره تو

چوگان دگر زند بگویم

دستی بدل شکسته ام نه

[...]

اکنون که بطره ات اسیرم

هر دم چه زنی زغمزه تیرم

آزادم و بنده رخ تو

صیادم و در کفت اسیرم

خورشید برد ز اخترم نور

[...]

من جز تو کسی دگر ندارم

فریاد رسی دگر ندارم

در سر بجز از هوای عشقت

هرگز هوسی دگر ندارم

جز عقل در انگبین عشقت

[...]

دگر دل پای بست دیگرش بین

هوای عشقبازی در سرش بین

همه سرگشته از سودای عشقت

بسر سودای عشق دیگرش بین

ز عشق نامسلمانی شده غرق

[...]

چندم زنی ای بت جفاجو

تیره مژه از کمان ابرو

روسوی که آورم که تیرت

بربست ره مرا ز هر سو

چشمت که ربود از نگاهی

[...]

ای خفته دراین سرای فانی

برخیز که رفت زندگانی

عمرت بچهل رسید و ترسم

در جهل چو کودکان بمانی

پیرانه سر از خدا طلب کن

[...]

ساقی ز چه روی سرگرانی

بگذار سبک ز سرگردانی

بین چهره زردم و درافکن

درجام شراب ارغوانی

نبود عجب ار ز باده یابند

[...]

ای نام تو ورد هر زبانی

بی نام تو کی بود زمانی

درهیچ دهن مجو نشانش

بی نام تو گر بود زبانی

گویا برخ از هلال ابرو

[...]

ای آنکه طلب کنی خدا را

آئینه حق شناس ما را

رندانه در آتو در خرابات

جامی بکش و ببین صفا را

پشمینه زهد را قبا کن

[...]

ای مظهر ذات کبریائی

زیبد بتو گر کنی خدائی

از شاهی عالمست بهتر

بردرگه تو مرا گدائی

خورشید برخ نفاب بندد

[...]