چند کنی جای چنین به گزین؟

چون نروی سوی سرائی جز این؟

چند نشینی تو؟ که رفتند پاک

همره و یارانت، هلا برنشین

چند کنی صحبت دنیا طلب؟

[...]

بس که شنیدی صفت روم و چین

خیز و بیا ملک سنایی ببین

تا همه دل بینی بی حرص و بخل

تا همه جان بینی بی کبر و کین

زر نه و کان ملکی زیر دست

[...]

منّت او راست هزار آستین

بر کمر کوه و کلاه زمین

گوهر شب را به شب عنبر‌ین

گاو فلک برد ز گاو زمین

لطف ازل با نفسش همنشین

رحمت حق نازکش او نازنین

شاه فلک تاج سلیمان‌نگین

مفخر آفاق ملک فخر دین

رنگ درونی شده بیرون نشین

گفته قضا «کان من الکافرین»

زو شده مرغانِ فلک دانه‌چین

زان همه را آمده سر بر زمین

صیدگری بود عجب تیزبین

بادیه‌پیمای و مراحل‌گزین

ای به زمین بر چو فلک نازنین

ناز کِشَت هم فلک و هم زمین

مه که سیه‌رو‌ی شدی در زمین

تشت تو رسواش نکردی چنین

خیز و غمی می‌خور و خوش می‌نشین

گاه چنان باید و گاهی چنین

سرد نفَس بود سگِ گرم کین

روبه از آن دوخت مگر پوستین

با عدو‌ی خُرد مشو خُرد‌کین

خرد شوی گر نشوی خرده‌بین

حیف بود سفتن لعلی چنین

جز بستایشگری رکن دین

آمده‌ای بی‌گه خامش مشین

یک قدح مردفکن برگزین

آب روان داد ز چشمه حیات

تا بدمد سبزه ز آب و ز طین

آن می گلگون سوی گلشن کشان

[...]

روی ترش کرده به یاران مبین

سرکه فروشی مکن، ای انگبین

چاه مزن زیر لب چون سمن

رخنه مکن در شکم یاسمین

روی زمین را تویی آب حیات

[...]

نور فزای بصر دوربین

دیده گشای دل عبرت گزین

در نخورد آب وی اندر زمین

کی به زمین در خورد آبی چنین

نیم فلک هست به زیر زمین

چون تهش نیست زمین آن ببین