اگر یاور نه‌ای با دیو دژ خیم

ز یزدان هیچ هست ار در دلت بیم

ز یزدان نیز آمد در دلش بیم

دلش زان نامه شد گفتی به دو نیم

یکی پیکر به سان ماهی شیم

پشیزه بر تنش چون کوکب سیم

ترا ماند به مهر ای گنبد سیم

تو گویی کرده شد سیبی به دونیم

سپاست بر سرم بهتر ز دیهیم

که کردی مر مرا از مرگ بی بیم

چه شاید کرد با سه دیو دژحیم

که نز شرم آگهی دارند و نز بیم

لب هر دو به سان میم بر میم

بر هر دو به سان سیم بر سیم

نهفته در قصب اندام چون سیم

چو اندر آب روشن ماهی شیم

تو چون ویسی لب از نوش و بر از سیم

تو گویی کرده شد سیبی به دو نیم

مکن چندین به نومیدی مرا بیم

نه هر کاو زر بیابد بفگند سیم

دو زلف از بوی و خم چون عنبر و جیم

دهانی همچو تنگ شکر و میم

گهی رنج و گهی درد و گهی بیم

ز دست هجر دل گشته به دو نیم

تو گویی بینی‌اش تیغی‌ست از سیم

که کرد آن تیغْ سیبی را به دو نیم

سوادی بر تن سیمین زد از بیم

که خوش باشد سواد نقش بر سیم

که بد دل در برش ز امید و از بیم

به شمشیر خطر گشته به دو نیم

بفرمودی تنوری بستن از سیم

که بودی خرج او دخل یک اقلیم

به درگاه تو در امید و در بیم

نشاید راه بردن جز به تسلیم

مرا دیگر ز کشتن کی بود بیم

که جان کردم به شمشیر تو تسلیم

چو کوه از زلزله گردد به دونیم

ز افتادن بلندان را بود بیم

یکی ترسای تاجر بود پر سیم

که او را خواجگی بودی در اقلیم