همان گه نزد ویرو کرد نامه

ز تندی کرد چون شمشیر خامه

ز رام آورد مشک آلود نامه

برد از ویس خون آلود جامه

کنون ده در بخواهم گفت نامه

به گفتاری که خون بارد ز خامه

جفا نامه نهادم نام نامه

که بر وی خون همی بارید خامه

چو مشکین کرد مشکین نوک خامه

به نوک خامه مشکین کرد نامه

فرستادم به نزد دوست نامه

برو پیچیده خون آلوده جامه

گهی بویید مشک آلود جامه

گهی بوسید خون آلود نامه

ز دیدارش بدل داده‌ست جامه

ز گفتارش بدل داده‌ست نامه

حریر و مشک و عنبر خواست و خامه

ز درد دل به رامین کرد نامه

نشاید کم بدَرّد دست جامه

و یا خواند زبان فریاد نامه

چو داری در سنانِ نوکِ خامه

کلیدِ قفلِ چندین گنج‌نامه

بشهری شد بگردانید جامه

نه خاصه باز دانستش نه عامه

چو از خاصّ خودش پوشند جامه

ز قُدّوسی بقّدوسیست نامه

به بیست و پنج سال از نوک خامه

بسر می‌برد نقش شاهنامه

الا ای خوش تذرو سبز جامه

تو خواهی بود گل را پیک نامه

نه چندان فرش و بستر بود و جامه

که شرحش نقش داند کرد خامه

هزاران لعبت زنگار جامه

شدند از شاخها پرّان چو نامه

یکی مکری بساخت از نوک خامه

جهان افروز را بنوشت نامه

چو شد از نامه فارغ، نوک خامه

ببازار آمد و برداشت نامه

دبیر شاه چون بگرفت خامه

بنام حق مزین کرد نامه