ترا تا پیر گشتی آز بیش است

دلم زین آز تو بسیار ریش است

بلی از فعل من فضل تو بیش است

اگر بنوازی‌ام بر جای خویش است

زمین زیر عنانش گاو ریش است

اگر چه هم عنان گاومیش است

که از تدبیر ما رأی تو بیش است

همه گفتار تو بر جای خویش است

به خاکپای او کز دیده بیش است

به دو سوگند من بر جای خویش است

خوش آوازی بلبل از تو بیش است

که سرمست خوش آوازی خویش است

چو هر کس پادشاه ریش خویش است

چو تو شَه را چنین عنبر به ریش است

ز هر رنجی که مردم را ز خویش است

تقاضای شکم از جمله بیش است

از آنت این همه تشویش بیش است

که چندینت غم دیدار خویش است

مرا از روی خوبان، قبله پیش است

مسلمانان، ندانم کاین چه کیش است

بزن سنگ، ای ملامت گو، ز هر سو

که ما را چشمهای عقل پیش است

نگنجد جان درون سینه عشق

[...]

اگر چه، رنج خویشان رنج خویش است

ولیکن، نی ز رنج خویش بیش است

نه آن رستم ز من در کار پیش است

که هر کس رستمی در عهد خویش است

دلم از زخم تو صد جای ریش است

اگر رحمی کنی بر جای خویش است

ازینها هر چه گفتم دان که بیش است

که او خود عاشق و معشوق خویش است

ز نقاشیم هر صورت که پیش است

چو من بی خویشم، آنم نقش خویش است

قدت کان رفعتش از عرش بیش است

اگر بالا بود بر جای خویش است

دلی کو بهر کام از یار بیش است

بود عاشق ولی بر کام خویش است

چنین آیینه‌ای آنرا که پیش است

اگر خود بین شود برجای خویش است

از آتش سوختن از پرده پیش است

که او خود پردهٔ سیمای خویش است

نه تنها بلبل از گل سینه‌ریش است

که گل هم سینه‌چاک رنگ خویش است