کسی باشد سزای قرب شاهی

که باشد لائق فر الهی

زهی آیت که بنمایی چو خواهی

ز یک یک ذره خورشید الهی

مجانس گوی راز پادشاهی

معما دان اسرار الهی

زهی مستحضر سر الهی

بتو مستظهر از مه تا به ماهی

زهی دریای پر در الهی

که ننشیند برو گرد تباهی

که با حق مهتر دین گفت الهی

بمن بنمای اشیا را کماهی

رسید آن پیر را سرّ الهی

که مردی ز آنِ ما گر دید خواهی

مگر می‌کرد درویشی نگاهی

درین دریای پر دُر الهی

کس آگه نیست از سر الهی

اسیرانیم از مه تا به ماهی

مشو نومید از فضل الهی

مده بر فضل ما بخل گواهی

چو فضلت هست بی علّت الهی

بجرم علّتی از من چه خواهی

که بنگر قاب قوسین الهی

مثال بندگی و پادشاهی

رخ او بود خورشید الهی

شبی تاریک، مویش از سیاهی

تویی چون روز با نور الهی

منم چون شب بمانده در سیاهی

کنون از دعوی من باز نرهی

که تا روزی دل من باز ندهی

زهی عطّار کز فضل الهی

بحمدللّه تو داری پادشاهی

چو برجان زد گره چندانک خواهی

گشادش آن گره فضل الهی

توئی اعجوبهٔ صنع الهی

توئی مقصود صنع پادشاهی

بود دل نور الطاف الهی

نماید از سپیدی تا سیاهی

بود آیینه وجه الهی

درو بینی هر آن چیزی که خواهی