ز چوب دار دادش سر بلندی

به جای تخت کردش تخته بندی

مرا بگدار با این دردمندی

کمر بر خون من تا چند بندی

چو کردی قامتش را نقش بندی

کشیدی سر به عیوق از بلندی

کشیدی روز هم زان آه چندی

شدی ابرش به سر سایه فکندی

بگویم خوش بود شرط ست و چندی

ورا زین دنبه سازم پوزبندی

کسی بانگی بنشنیدی به چندی

مگر از خسته ای یا دردمندی

کشم تا چند از تو مستمندی

چو سگ، بر آستانم چند بندی

مگر با من به پاکی عقد بندی

که از پستی نخیزد سر بلندی

دلم خواهد که دفع هر گزندی

بسوزد بر سرت همچون سپندی

عجب حالی است عشق و دردمندی

که با پستی کشد کار بلندی

فرو رفتی بداغ دردمندی

به پستی رو نهادی از بلندی

به تاج نامداری سربلندی

به زنجیر عدالت ظلم بندی

به تاج خویش دادش سر بلندی

به تشریف شریفش ارجمندی

بسا درویش را کز هوشمندی

سریر جاه بخشد سربلندی

ز پرویز اربدینسان دردمندی

از اینجا تا سپاهان نیست چندی

مرا گفتی چو دل در عشق بندی

دهد عشقت به آخر سر بلندی

ز پا بوس شهش ده سر بلندی

به ترویح قلوبش ارجمندی

که بر کرسی عمر از ارجمندی

نهال قدشان گیرد بلندی

زشمع آموز طرز خودپسندی

فروتن زیستن با سربلندی

نخود را گر بکشت این آب بندی

ز تأثیرش شود دربار قندی