ز خواری هر چه من کردم به دشمن

بکرد اکنون فراق دوست با من

گنهگارم همی ترسم که با من

کنی کاری که باشد کام دشمن

چو باشد تیر تو با خنجر من

کجا زنده بماند هیچ دشمن

به بیداری نیایم زانکه دشمن

نگه دارد ترا همواره از من

سزد گر سنگدل خوانمت و دشمن

که راه شایگان بخشایی از من

وفا آورد چندین رنج بر من

که نوشم زهر گشت و دوست دشمن

جهان گه دوست باشد گاه دشمن

گهی بر تو بتابد گاه بر من

نبخشودی ز رشک سخت بر من

همی مرگم سگالیدی چو دشمن

بگیرم من ترا در برف دامن

بدارم تا نه تو مانی و نه من

ز موصل تا به شام و تا به ارمن

شهنشه را نمانده‌ست ایچ دشمن

بدان تا خود چه خواهد کرد با من

ز کام دوستان وز کام دشمن

بخندیدم بریشان همچو دشمن

کنون ایشان همی گریند بر من

ز پیری این جهان آن کرد با من

که نتوانست کردن هیچ دشمن

کنون هشتاد و سه سالست تا من

نشاط دوستم تیمار دشمن

حسودش را ملامت بیش از من

که دولت را بود همواره دشمن

حصاری لعبتی در بسته بر من

حصاری قفل او نشکسته دشمن

شهش گفتا اگر می‌ترسی از من

بجان تو ایمنی ای خویش دشمن

بدان دیوانه گفت آن مرد مؤمن

که هر کو شد به کعبه گشت ایمن

کند در دست شستن همّت من

بهشت عدن را طشتی مثمّن

چو کرد این سی سؤال آن پیر از من

فرو بردم سر اندر جیب دامن