سمنبر ویس گریان بر دل خویش

گهی ریزان ز نرگس بر گل خویش

به جان آمد مرا کار از دل خویش

غمی گشتم زکار مشکل خویش

در آن دریا شدستم غرقه کانجا

بجز غم می‌نبینم ساحل خویش

به راه وصل می‌پویم ولیکن

[...]

در آتش ماندهام از مشکل خویش

چو آتش میکشم غم در دل خویش

حقیقت ره کند در منزل خویش

به بیند ذات بیشک واصل خویش

دمادم میخورم خون دل خویش

ندارم هیچ جز تو حاصل خویش

نمود جان ازو بین و دل خویش

که او معبود هردوحاصل خویش

مرا کاری ست مشکل با دل خویش

که گفتن می نیارم مشکل خویش

خیالت داند و چشم من و غم

که هر شب در چه کارم با دل خویش؟

ز واپس ماندگان یادی کن آخر

[...]

بغربت او فکند از منزل خویش

چنانک آگه نیم زاب و گل خویش

گهی گفتی چه سازم با دل خویش

روم پیش که گویم مشکل خویش

زدند از کار خویش و حاصل خویش

ز آه سرد بادی بر دل خویش

کنم...لت مشکل خویش

بگویم با تو این درد دل خویش

چو لختی گفت ازینها با دل خویش

به خود آسان گرفت آن مشکل خویش

مرا از خویش باشد مشکل خویش

که دارم هر چه دارم از دل خویش

اگر دانم ز خسرو مشکل خویش

هوس را ره نیابم در دل خویش

مگر می‌خواست وصف نوگل خویش

عیان تر بشنود از بلبل خویش

ولی گویم به پیشت مشکل خویش

به امیدی که بگشایی دل خویش

سوی مازندران کش محمل خویش

که ابر آنجا کند خالی دل خویش

به این خوش می کنم کام دل خویش

که خواهی برگرفتن، بسمل خویش

ز جان بیزارم از دست دل خویش

خدایا با که گویم مشکل خویش

گل من خار غم در پا ندارد

که چندان فارغست از بلبل خویش

به دریای غمت نازم که بازم

[...]

چو ذوق نغمه ام در جلوت آرد

قیامت افکنم در محفل خویش

چو می خواهم دمی خلوت بگیرم

جهان را گم کنم اندر دل خویش