بدو گفتند ای مجنون عاجز

چرا حرفی نمی‌گوئی تو هرگز

که تا نوری ازان در پردهٔ عز

نگردد در نظر آلوده هرگز

که تا اوّل نمیرد مرد عاجز

تو ندهی هیچ کرباسیش هرگز

که جلوه دادن معشوق هرگز

مسلَّم نیست پنهان باید از عز

مرا گفتا بگو با شاهِ گُربز

که کس معشوق ندهد عرض هرگز

ولی چه سود کان چیزیست کز عز

بکس نرسید و نرسد نیز هرگز

مده ازدست چیزی را که از عز

نیاید نیز با دست تو هرگز

چرا می‌بستدی چیزی که از عز

عوض نتوانی آن را داد هرگز

که گویم کاش این بیچاره هرگز

ندیدی از چنین آسایشی عز

شهش گفتا بگو ای پیرِ عاجز

که مُلکم می‌دهی؟ گفتا نه هرگز

چرا جمع آوری چیزی بصد عز

که یک جَو زان نخواهی خورد هرگز

جوان چون آتشست ای پیرِ عاجز

تو چون پنبه، نسازد هر دو هرگز

بمن می ننگری از ناز هرگز

چه سازد با تو این مسکین عاجز

ولکین نیمهٔ آن بود کز عز

بجز نیکو نگفت از خلق هرگز

یکی ترساست در ناز و زر و عز

مسلمانی چنین بی برگ و عاجز

ز عالمهای علوی یک مجاهز

نگوید آنچه ما گفتیم هرگز

که گم ناکرده می‌جوئی تو عاجز

نیابی چیزِ گم ناکرده هرگز

در انگشتت قلم نابوده هرگز

ز تو اهل قلم را این همه عز

بسی بشناس و چون من کرد عاجز

علی الحق این بود دین عجایز

دلی پر شوق می‌گردند عاجز

ز گَردِش می‌نیاسایند هرگز