مرا کز دست دل روزی طرب نیست

گر از ویسم نباشد بس عجب نیست

اگر باشند همچون تو عجب نیست

کجا خود بار خرما جز رطب نیست

بگفتا جان‌فروشی در ادب نیست!

بگفت از عشق‌باز‌ان این عجب نیست

خداوندیش را علت سبب نیست

ده و گیر از خداوندان عجب نیست

شما را گرچه جز باران طلب نیست

اگر باران نمی‌بارد عجب نیست

چو پیدا شد چرا شه در طرب نیست

که گر بادست آید هم عجب نیست

حکیمی گفت کان دو جز دو لب نیست

کزان سر بگذرانیدن ادب نیست

چو همت عاشقان را در طلب نیست

ز معشوق ار جفا بیند عجب (نیست)

ولی از بنده این معنی عجب نیست

خلاف رای سلطان از ادب نیست

مرا گر ناله‌ای باشد عجب نیست

چرا کاین نالهٔ من بی‌سبب نیست

به لطف شه فزونی گر ادب نیست

به لطف چون تو می نازم عجب نیست

در آنجا صبح و شام و روز و شب‌نیست

به جز یک آنِ واحد نزدِ رب نیست

در آنجا هیچ فقدان و طلب نیست

بود وجدان محض و این عجب نیست

کس او را گر که نشناسد عجب نیست

چه عارف بر وجودش غیر رب نیست

پریشان گر سخن گویم عجب نیست

مریض و مست و مجنون را ادب نیست

بقول و فلع با حقت ادب نیست

از آنرو هیچ در حالت طرب نیست

اگر باشد چنین آنهم عجب نیست

بود حرفی و نفیش از ادب نیست

سکون و حلم جز ضد غضب نیست

غضبها از حرام است و عجب نیست

کرم گر باز فرمائی عجب نیست

بمعدومی که در فعلش ادب نیست

بلی نفرت در اینجا بی‌سبب نیست

ز مردان خدا هرگز عجب نیست