اگر آن شاه بود این نیز شاه است

تفاوت بین که صد فرسنگ راه است

زنی از تخمه جم دیرگاه است

که بر مرد و زن آنجا پادشاه است

که در صورت شه ار صاحب کلاه است

به معنی دان که عاشق پادشاه است

پس آنگه گفت شاهت عذرخواه است

برای مقدمت چشمش به راه است

به دل می گفت حق بر من گواه است

که این کوه خودی خرسنگ راه است

بگفت او در خور من پادشاه است

بگفت از او به تو صد ساله راه است

به دین عشق، خود دیدن گناه است

ز تو تا عشق صد فرسنگ راه است

غم شاه از پی گنج و سپاه است

گدا در کنج وحدت پادشاه است

شب هجران که بی روی چو ماه است

بچشم عاشقان عالم سیاه است

چه پرتو نور شمع صبحگاه است

چه قوت سیر بخش پای ماه است

قیامت صبح این شام سیاه است

شب ما را قیامت صبحگاه است

گهی انصاف دادی کاین چه راه است

به کس بستن گناه خود گناه است

ولیکن ز آنچه در مکنون شاه است

خدا داند که شیرین بی‌گناه است

به گلشن بی تو سروم دود آه است

به چشمم سبزه چون مژگان سیاه است

دلم را یاد تیغش تازه دارد

چو آن آبی که در برگ گیاه است

به خاک راه او از سنگ طفلان

[...]

در آن کشور که حفظ او پناه است

به خرمن برق آب زیر کاه است

درین کشور چنان خوفی به راه است

که در هر گام، صد سر بی کلاه است

سواد لفظ بر حالش گواه است

بلی روی پریشانی سیاه است

مگو خورشید در ابر سیاه است

که فیل نوربخت پادشاه است

گلی کو را جبینش جلوه گاه است

نشان بوسه ی خورشید و ماه است

ز نغمه تا خدا یک کوچه راه است

بر این حرف بلندم نی گواه است

به حق از تنگنای نی رسیدم

خوشا ملکی که اینش شاهراه است

همه سر اناالحق می سراید

[...]