بزیر بالش آن زن نهان کرد

که یعنی خون زن نامهربان کرد

ز حق درخواستم تا حق چنان کرد

که دفع شرِّ مُشتی بد گمان کرد

چنین سودی چو هر دم می‌توان کرد

چرا از کاهلی باید زیان کرد

چو خاک افشاند بسیار و فغان کرد

دلی پُر درد سر بر آسمان کرد

پس آنگه کار آن دختر چنان کرد

که ده گنج روان با او روان کرد

یکی دعوت به زیبائی چنان کرد

که صد دینارِ زر در خرجِ آن کرد

یکی دیگر درآمد همچنان کرد

بدین ترتیب ده کس را روان کرد

زهی چوگان که گوئی را چنان کرد

که از مشرق سوی مغرب دوان کرد

چو نام خویشتن حق بی‌نشان کرد

چه گونه یاد او هرگز توان کرد

چو تو معشوق بودی او چنان کرد

که از چشم خود و خلقت نهان کرد

سرای من بهشت جاودان کرد

بفضل خویش دیدارم عیان کرد

اگرچه میغ ترک آسمان کرد

تعجّب گر کنی زان می‌توان کرد

کسی کو در چنین عمری زیان کرد

بغفلت عمرِ شیرین را فشان کرد

نزد دم تا سخن جمله بیان کرد

بلطفی قصّه زو بستد نشان کرد

نکو زان سود کرد و بد زیان کرد

که هر کس آنچه دارد خرج آن کرد

بزودی باد بیزن هم روان کرد

چو بادی بر سر آن گل فشان کرد

که ابرهیم چون آهنگِ آن کرد

خداوند جهانش امتحان کرد

زدو نرگس چو ابری خون فشان کرد

بیک ساعت بسی طوفان روان کرد

نه بتوان یافت نه گم می‌توان کرد

نه خاموشی رهست و نه بیان کرد

سر هر مه مه نو را جوان کرد

بطفلی پشت او همچون کمان کرد