یکی شهزاده چون مه پارهٔ بود
که مهر از رشک او آوارهٔ بود
اگر خورشید روی او بدیدی
چو مصروع از مه نو میطپیدی
چو پیشانیش لوح سیم بودی
برو از مشک جیم و میم بودی
چو جیم و میم پیچ و خم گرفتی
بجیم و میم مُلک جم گرفتی
بابرو حاجبی کردی قمر را
بمژگان صیدگه دل گه جگر را
چو فتنه نرگسش میدید شب رنگ
بصید و شهسواری کردی آهنگ
زهی شبرنگ و صید آخر که او یافت
سوار و صید را الحق نکو یافت
لبش هم انگبین و هم شکر بود
که هر یک زین دو خوشتر زان دگر بود
چو زنبور انگبینش را کمر بست
برای آن شکر نَی نیز در بست
دو نسپه داشت سی مرجان رفیقش
درخشنده چو سی دُر از عقیقش
ز اوج عالم بالا ستاره
ز هفتم آسمان کردی نظاره
همی هر کس که روی او بدیدی
اگر جان داشتی پیشش کشیدی
یکی سرهنگ عاشق شد بران ماه
دلش سرگشته گشت و عقل گُمراه
بدرد افتاد چون درمان نبودش
که جانی درخور جانان نبودش
بسی زیر و زبر آمد دران درد
که هرگز کس نگشت آگاه ازان مرد
نچندان گشت در خون آن ستم کش
که هرگز گشته باشد هیچ غم کش
مگر آن شاه را از کینه خواهان
پدید آمد یکی دشمن ز شاهان
پسر را پیش آن دشمن فرستاد
چو ماهی ماه در جوشن فرستاد
پسر شد با بسی لشکر یَزَک دار
همه تشنه بخون دل فلک وار
چو آن سرهنگ را حالی خبر شد
نمیگویم بپای اما بسر شد
چنان دلشاد شد ز آوازهٔ جنگ
که از آواز شادی مرد دلتنگ
بدست آورد اسپی و روان شد
ولی با جوشن و برگُستوان شد
میان لشکر آن شاه زاده
تنش میشد سوار و جان پیاده
تماشای رخش دزدیده میکرد
نثارش هر زمان ازدیده میکرد
زهی لذّت خوشا آن زندگانی
که روی یار خود بینی نهانی
رخ یاری که دزدیده توان دید
درون جانش و در دیده توان دید
چو القصه سپه در هم رسیدند
بیک حمله دو صف بر هم دریدند
زمین تاریک شد از هر دو کشور
فلک روشن نماند از گرد لشکر
علی الجمله ز چرخ کوژ رفتار
چنان شهزادهٔ آمد گرفتار
سپه بگریخت آن شهزاده درماند
ز چندان خلق سرهنگ و پسر ماند
کسی نگرفت آن سرهنگ را هیچ
ولی او خویش را افکند در پیچ
ببردند آن دو تن را در وثاقی
یکی را وصل و دیگر را فراقی
نهادند آن دو تن را بند بر پای
بهم محبوسشان کردند یک جای
پسر پرسید از سرهنگ آخر
که تو کی آمدی در جنگ آخر
نمیدانم ترا تو از چه خیلی
و یا تو در سپاه من طفیلی
زبان بگشاد آن سرهنگ گمراه
که هستم شاه عالم را هواخواه
چنان بود آرزو از دیرگاهم
که بپذیرد بخدمت بو که شاهم
چو شه را این سفر ناگاه افتاد
مرا هم نیز عزم راه افتاد
که گفتم در سفرحربی کنم سخت
مگر پیش شهم یاری دهد بخت
که تا نانی و نامی یابم از تو
همه عمرم مقامی یابم از تو
چو بشنید این سخن شهزاده از وی
ز غم آزاد گشت و شاد از وی
بسی دل گرمیش داد آن سر افراز
خود او دل گرم بود از دیرگه باز
دل سرهنگ از شادی چنان بود
که گوئی ملک نقدش صد جهان بود
اگرچه بود آن سرگشه در بند
بمردی خویشتن را مینیفکند
شبانروزیش کار آن پسر بود
بهر دم خدمت او بیشتر بود
همه شب پای مالیدیش تا روز
همه روزش سخن گفتی دلفروز
چنان گستاخ شد با آن سمن بوی
که نبود وصف آن کار سخن گوی
دعا میکرد آن دلخسته هر روز
که یارب این همه ناکامی و سوز
زیادة کن که تا نبوَد جُدائی
وزین زندان مده ما را رهائی
مرا چون هست این زندان بهشتی
بنفروشم بصد بستانش خشتی
چو شد آگاه ازان شهزاده آن شاه
جهانش تیره شد بی روی آن ماه
چنان دلبند چون در بند باشد
پدر را صبر آخر چند باشد
چو در راه این چنین خرسنگ افتاد
بسی آن هر دو شه را جنگ افتاد
چو عهدی رفت و صلحی شد پدیدار
شد آن این را و این آن را خریدار
قرار افتاد کان شاه خردمند
دهد دختر بدان شهزاده در بند
برفت آن شاه پیش شاه زاده
بدو آن دختر چون ماه داده
بخواند او را و آن سرهنگ را نیز
که کاری نیست با ما جنگ را نیز
نچندان کرد با هر دو نکوئی
که من آن شرح گویم یا تو گوئی
پس آنگه کار آن دختر چنان کرد
که ده گنج روان با او روان کرد
چو شهزاده بشهر خویش شد باز
ز بند و حبس دستش داده دمساز
میان خیل خود آن عالم افروز
عروسی کرد و عشرت چل شبانروز
گرفته بود در بر دلستانی
دران مدّت ندیدش کس زمانی
دل سرهنگ هر ساعت چنان بود
که با آن نیم جانش بیم جان بود
نه صبرش بود یک دم نه قراری
بخون میگشت پرخونش کناری
دران چل روز و چل شب در تب و تاب
چو شمعی بود یعنی بیخور و خواب
ز بس کز رشک در خون میبغلطید
بهر ساعت دگرگون میبگردید
کسی خو کرده تنها با چنان یار
نسوزد جانش افتاده چنان کار
پس از چل روز شهزاده جوانبخت
بکامی تاج بر سر رفت بر تخت
باستادند جانداران سرافراز
کشیده هر یکی تیغی سرانداز
غلامان همچو مژگان صف کشیده
سیه دل جمله و سرکش چو دیده
دگر حال وزیرانش بپرسی
همه چون عرش زیر آورده کرسی
دل آن شاه زاد عالم افروز
بدان سرهنگ شد مشغول آن روز
به پیش خویش خواندش چون در آمد
سلامش گفت وحالی در سر آمد
بخاک افتاد و هوش از وی جدا شد
ز حلقش نعرهٔ بی او رها شد
چو با هوش آمد آن افتاده بر خاک
ازو پرسید آن شهزادهٔ پاک
که ای سرهنگ آخر این چه حالست
که کارت ناله و تن همچو نالست
چنان گشتی که بیماریت بودست
مگر بی من جگر خواریت بودست
زبان بگشاد آن سرهنگ کای شاه
دران زندان نبودم از تو آگاه
چو من چل روز هجر تو کشیدم
پس از چل روز امروزت بدیدم
ترا دیدم میان کار و باری
ز مشرق تا بمغرب گیر و داری
چنان خو کرده بودم بی فراقت
چنان بودم چنینم نیست طاقت
دران جامه اگر آئی پدیدار
توانم شد دگر بارت خریدار
درین جامه که هستی گر بمانی
میان خسروی و کامرانی
کجا تاب آورد این جان پر جوش
که با این سلطنت گردد هم آغوش
بگفت این و معین شد هلاکش
بصد زاری برآمد جان پاکش
اگر تو همتی مردانه یابی
شه آفاق را هم خانه یابی
وگر تردامنی تو همچو سرهنگ
ز ضعفت زود آید پای بر سنگ
اگر تو ره روی ای دوست ره بین
همه چیزی لباس پادشه بین
که گر جامه بپوشد شه هزاران
نگردی تو ز خیل بیقراران
غلط مشنو یقین میدان چو مردان
که شه را هست دایم جامه گردان
جهان گر پر سفید و پر سیاهست
همی دان کان لباس پادشاهست
دو عالم چون لباس یک یگانست
یکی بین کاحولی شرک مُغانست
بسی جامهست شه را درخزانه
مبین جامه تو شه را بین یگانه
که هر کو ظاهری دارد نشان او
ز باطن بازماند جاودان او
کسانی کز خدا دل زنده باشند
بچشم آخرت بیننده باشند
چنین چشمی اگر باشد ترا نیز
بچشم آخرت بینی همه چیز
که چشم ظاهرت از نقش اَوباش
نپردازد سر موئی بنقّاش
ولی نقّاش را آنست پیشه
که نقش خود بپوشاند همیشه
چو رویش را جمال بیحسابست
جمالش را فروغ او حجابست
که گرچه خوبی خورشید فاش است
ولی هم نور رویش دور باشست
جهانی گر بود تیغی کشیده
به سلطان ره برند اصحاب دیده
ترا با تیغ و بردابرد لشکر
چه کارست، از همه جز شاه منگر
همه چیزی که میبینی پس و پیش
گذر باید ترا زان چیز وز خویش
که تا چون نقش برخیزد ز پیشت
دهد نقاش مطلق قرب خویشت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن به توصیف یک شهزاده زیبا و دلاور میپردازد که چهرهاش به روشنایی ماه و خورشید میماند. او مورد توجه سرهنگی عاشق قرار میگیرد که دل در گرو عشق او گذاشته و در جنگی برای او میجنگد. سرهنگ در جنگ به اسارت دشمن در میآید، اما با گفتمان و محبت میان او و شهزاده، دوستی آنها عمیقتر میشود. سرهنگ به درد فراق عشق و نداشتن شهزاده دچار میشود و در زندان حالت بیمار پیدا میکند.
سپس با صلحی میان دو پادشاه، شهزاده از بند رها میشود و به شهر خود بازمیگردد. او مراسم ازدواجی برگزار کرده و زندگی شادی را آغاز میکند. در این میان، دل سرهنگ همچنان نگران و پر درد است. به مرور، شهزاده بر تخت سلطنت مینشیند و مراسمی برای سرهنگ ترتیب میدهد.
سرهنگ از جانی که به خاطر دوری از شهزاده زندهبود، بیمار شده و از عشق او گله میکند. او به شهزاده میگوید که چگونه در دوری از او جانش را از دست میدهد و بر احساساتش تأکید میکند. در نهایت، متن بر اهمیت عشق و وفاداری و همچنین نوعی ارتباط عمیق میان این دو شخصیت تأکید دارد، بهطوری که عشق میتواند حتی در شرایط سخت و اسارت نیز پایدار بماند.
هوش مصنوعی: یک شاهزاده مانند تکهای از ماه بود که عشق و زیبایی او باعث حسادت دیگران میشد.
مصروع : مبتلا به صرع
هوش مصنوعی: اگر پیشانیش همچون لوحی از نقره باشد، بر روی آن نامی از مشک و میم حک شده است.
هوش مصنوعی: وقتی که در راه و مسیر زندگی با سختیها و پیچیدگیها روبرو میشوی، در نهایت با تلاش و پشتکار به سرزمین و موفقیتهای بزرگی خواهی رسید.
حاجب: پرده دار
هوش مصنوعی: وقتی که فتنه و زیبایی چشمان نرگس او را دید، شب به رنگ تاریکی درآمد و تو نیز به دنبال ماجراجویی به میدان آمدی.
شبرنگ : سیه فام
هوش مصنوعی: لب او هم شیرین مانند عسل و هم خوشمزه مانند شکر بود، به طوری که هر یک از این دو طعم، از دیگری دلپذیرتر بود.
هوش مصنوعی: زمانی که زنبور عسل، عسل خود را جمعآوری میکند، برای آن که شکر (غذای اصلیاش) را هم جمعآوری کند، زحمت میکشد.
نِسپَه: هر چینه و رده از دیوار گلین که روی هم چینند.
هوش مصنوعی: از بالاترین نقطه جهان، به ستارهای از آسمان هفتم توجه کردی.
هوش مصنوعی: هر کسی را که دیدی و چهرهاش را پسندیدی، اگر جان و دل داشتی، به نزد او برو و با او باش.
هوش مصنوعی: یک افسر بلندپایه عاشق شد و از زیبایی آن ماه، دلش سرگشته و عقلش گمراه گردید.
هوش مصنوعی: وقتی که دارویی برای دردش پیدا نشد، دردش شدت پیدا کرد؛ زیرا جان او شایسته و درخور جانانش نبود.
هوش مصنوعی: بسیاری در آن درد دچار شدند، ولی هرگز کسی از آن مرد خبر دار نشد.
هوش مصنوعی: کسی که همیشه در حال تحمل رنج و سختی است، دیگر حسی از درد و غم ندارد و نمیتواند به اندازهای که باید تحت تأثیر قرار گیرد.
هوش مصنوعی: آیا جز این است که به خاطر کینهورزیها، یکی از دشمنان از میان شاهان پدیدار شده است؟
هوش مصنوعی: پدر، پسر را به سمت دشمن فرستاد، مثل اینکه ماهی را در زرهای به آب بفرستد.
یَزَک دار: سردار پیشقراولان و رئیس پاسبانان
هوش مصنوعی: وقتی که آن سرهنگ متوجه ماجرا شد، نمیگویم که منتظر ماند، اما کار تمام شد.
هوش مصنوعی: او چنان از خبر جنگ خوشحال شد که مرد ناامید از شنیدن صداهای شاد، دلتنگ شد.
جوشن : زره . برگُستوان :روپوش و زره مخصوص که در قدیم هنگام جنگ، برتن میکردند یاروی اسب میانداختند
هوش مصنوعی: در میان سپاهی که آن شاهزاده حضور داشت، او بر اسب سوار میشد و جانش راهی بود که در پیادهروی قرار داشت.
هوش مصنوعی: هر بار که چهرهی او را مینگریستم، بهطوری مخفیانه بود و این دیدن، همیشه آرزوی من بود.
هوش مصنوعی: چه لذت بزرگی است اگر در زندگی، محبوب خود را از دور ببینی.
هوش مصنوعی: اگر کسی بتواند زیبایی و جذابیت چهره یار را در وجود خود احساس کند، میتواند به عمق روح او دست یابد و این احساس را در نگاهش ببینید.
هوش مصنوعی: خلاصه اینکه، سپاهیان به یکباره به هم برخورد کردند و با یک حمله، دو صف را شکافتند.
هوش مصنوعی: زمین به خاطر نبرد دو کشور در تاریکی فرو رفته و آسمان هم به خاطر گرد و غبار لشکرها روشنایی خود را از دست داده است.
هوش مصنوعی: به طور کلی، زندگی و سرنوشت انسانها گاهی به گونهای میشود که شبیه به سرنوشت یک شاهزاده گرفتار است که تحت تأثیر چرخشهای ناعادلانهی روزگار قرار دارد.
هوش مصنوعی: شهزاده که در میدان جنگ بود، از ترس و تحت فشار تعداد زیادی از سربازان ناچار به فرار شد و در این میان، تنها سرهنگ و پسرش باقی ماندند.
هوش مصنوعی: کسی آن فرمانده را به ارزیابی نگرفت، اما او خود را در تنگنا و مشکل قرار داد.
وثاق: اردوگاه
هوش مصنوعی: آن دو نفر را در یکجا به هم بند کردند و حبس کردند.
هوش مصنوعی: پسر از سرهنگ پرسید که تو آخرین بار کی به جنگ آمدی؟
هوش مصنوعی: نمیدانم تو را چه ویژگی خاصی میبخشد، یا اینکه آیا تو در گروه من فقط به عنوان پیوست هستی.
هوش مصنوعی: سرهنگ گمراه زبان به سخن گشود و گفت که من هوادار شاه جهان هستم.
هوش مصنوعی: آرزویم این بود که از روزگار قدیم، بپذیرم که به خدمت کسی مانند من باید توجه کرد، چون او شایستهی احترام و خدمات من است.
هوش مصنوعی: وقتی که این سفر ناگهانی بر پادشاه پیش آمد، من هم تصمیم به رفتن گرفتم.
هوش مصنوعی: به دوستم گفتم در سفر جنگی باید با تمام توانم تلاش کنم، مگر این که شانس من در کنار شاه به من کمک کند.
هوش مصنوعی: به امید آنکه از تو نان و نامی به دست آورم، در طول عمرم مقام و جایگاهی پیدا کنم.
هوش مصنوعی: وقتی شاهزاده این حرفها را از او شنید، غمگینیاش از بین رفت و شاد و خوشحال شد.
هوش مصنوعی: او با تمام وجودش به دلگرمی بخشیدن به دیگران پرداخته و خود نیز از زمانهای گذشته احساس گرما و محبت را در دل دارد.
هوش مصنوعی: دل سرهنگ از شادی به قدری خوشحال بود که انگار هیچ چیزی در دنیا نمیتواند او را خوشحالتر کند.
هوش مصنوعی: هرچند آن آشفتهحال در بند خود است، هرگز به خودباختگی تن نمیدهد.
هوش مصنوعی: در طول روز و شب، مسئولیت آن پسر این بود که هر لحظه به او خدمت کند و در این کار بیشتر تلاش کند.
هوش مصنوعی: او شبها با هزار درد و غم به خواب نمیرود و روزها نیز با کلامی شیرین و دلنشین صحبت میکند.
هوش مصنوعی: او به قدری بیپروا شده بود که با عطر خوش سمن، آنقدر شگفتانگیز بود که هیچکس نمیتوانست توصیفش کند.
هوش مصنوعی: آن فرد دلشکسته هر روز دعا میکرد و از خدا میخواست که این همه ناامیدی و درد را از او دور کند.
هوش مصنوعی: افزایش بده تا جداییای نباشد و از این زندان، ما را آزاد کن.
هوش مصنوعی: من این زندان را که برایم به مثابه بهشت است، با تمام زیباییها و لذتش به کسی میفروشم، حتی اگر بهایش یک آجر باشد.
هوش مصنوعی: وقتی آن شاه جهان از آگاهی و خبر شهزاده مطلع شد، چهرهاش به خاطر غم و ناراحتی پژمرده و تیره شد، مانند اینکه بدون دیدن چهرهی آن ماه زیبا، دچار افسردگی است.
هوش مصنوعی: چقدر پدر میتواند صبر کند وقتی که دلبندش در سختی و بند است؟
خرسنگ : سنگ بزرگ ناتراشیده و ناهموار
هوش مصنوعی: وقتی که عهد و پیمان تمام شد و صلح برقرار گشت، آنچه که قبلاً وجود داشت تغییر کرد و هر چیزی جای خودش را پیدا کرد.
هوش مصنوعی: توافق شد که آن پادشاه عاقل، دخترش را به آن شاهزادهای که در بند است، بدهد.
هوش مصنوعی: آن پادشاه به سراغ پسر شاه رفت و آن دختر را که مانند ماه جلوهگر بود، به او هدیه داد.
هوش مصنوعی: او هم به او (سرهنگ) را صدا میزند و میگوید که ما هیچ کاری با جنگ نداریم.
هوش مصنوعی: نیاز نیست که بگوییم هر کدام از ما چقدر خوب عمل کردهایم، چرا که هر یک از ما داستان خود را داریم که میتوانیم روایت کنیم.
هوش مصنوعی: سپس آن دختر به گونهای عمل کرد که ده ثروت و دارایی با او همراه شد.
هوش مصنوعی: زمانی که شاهزاده به شهر خود بازگشت، از بند و زندان آزاد شد و همراهانش در کنارش بودند.
هوش مصنوعی: در میان جمعیت، آن دانشمند روشنیبخش، عروسی برپا کرد و چهل شبانهروز را در شادی و خوشی به سر برد.
هوش مصنوعی: در آغوش محبوبی بود و در طول آن مدت هیچکس را ندید.
هوش مصنوعی: دل سرهنگ همیشه در نگرانی و اضطراب بود، به طوری که حتی با وجود ضعفی که داشت، از خطر همواره هراسان بود.
هوش مصنوعی: او نه قدرت صبر کردن داشت و نه آرامشی، و در حالی که پر از خون بود، به دور خود میچرخید.
هوش مصنوعی: در طول چهل روز و چهل شب، آن شخص در وضعیتی مثل شمع بود؛ یعنی نه میتوانست بخوابد و نه غذایی بخورد.
هوش مصنوعی: به دلیل حسادت زیاد، او به شدت مضطرب و ناآرام بود و در هر لحظه حال و هوا و نگرش او تغییر میکرد.
هوش مصنوعی: کسی که به تنهایی عادت کرده باشد، با وجود چنین همراهی دیگر جانش نمیسوزد؛ او در چنین شرایطی دچار مشکل نخواهد شد.
هوش مصنوعی: پس از گذشت چهل روز، جوانی خوشبخت با شادی و سرور، تاجی را بر سر گذاشت و بر جایگاه سلطنت نشست.
هوش مصنوعی: جانداران با افتخار به هم ایستادهاند و هر کدام شمشیری در دست دارند.
هوش مصنوعی: غلامان مانند مژگان، با صفی به هم پیوسته و دلهای تاریک و سرکش مانند چشمها ایستادهاند.
هوش مصنوعی: اگر حال وزیرانش را بپرسی، میبینی که همه مانند عرش، قدرت و مقام خود را به زیر آوردهاند و از جایگاهشان پایین آمدهاند.
هوش مصنوعی: دل پادشاهی که جهانیان را روشنایی میبخشد، در آن روز به خاطر سرهنگی خاص مشغول و متمرکز بود.
هوش مصنوعی: او را به جلو فراخواند و وقتی وارد شد، سلامش کرد و حالتی به او دست داد.
هوش مصنوعی: به زمین افتاد و از خود بیخبر شد، صدای نالهاش از او جدا گشت.
هوش مصنوعی: وقتی آن جوان باهوش به فردی که بر زمین افتاده بود رسید، از او سوال کرد.
هوش مصنوعی: ای سرهنگ، آخر این وضعیت تو چیست که کار تو صدای ناله به همراه دارد و حال تو هم به ناله میماند؟
هوش مصنوعی: تو آنقدر دچار بیماری شدهای که گویی بدون من، جگرخواریت به حدی رسیده است.
هوش مصنوعی: سرهنگ زبان به سخن گشود و گفت: ای شاه! در این زندان نبودم و از تو خبر نداشتم.
هوش مصنوعی: من سی روز دوری تو را تحمل کردم و اکنون بعد از این مدت، امروز تو را ملاقات کردم.
هوش مصنوعی: تو را در حال تلاش و فعالیت دیدم، از شرق تا غرب، درگیر و مشغول کار و بارهایت هستی.
هوش مصنوعی: من به اندازهای به دوری تو عادت کرده بودم که حالا دیگر طاقت separatio ندارم.
هوش مصنوعی: اگر در این لباس بیایی، میتوانم چیزی را به وضوح ببینم و دیگران هم برای تو ارزش بیشتری خواهند قائل شد.
هوش مصنوعی: اگر در این دنیا بمانی، میان پادشاهی و خوشبختی قرار خواهی گرفت.
هوش مصنوعی: کجا چنین روح پویایی تاب میآورد که با این قدرت و سلطنت یکی شود؟
هوش مصنوعی: او این را گفت و سرنوشتش مشخص شد؛ با صدای ناله و زاری، جان پاکش بالا آمد.
هوش مصنوعی: اگر تو اراده و شجاعت داشته باشی، میتوانی به اوج و بالاترین دستاوردها دست یابی و به تمام دنیا راه یابی.
هوش مصنوعی: اگر از ترس و ضعف خود نتوانی به خوبی از عهده امور برآیی، ممکن است به زودی در موقعیتی سخت گرفتار شوی.
هوش مصنوعی: اگر تو در مسیر رشد و پیشرفت هستی، به همه چیز با دیدی مثبت و والا نگاه کن، حتی به سادهترین امور که میتوانند به شکل پادشاهی جلوه کنند.
هوش مصنوعی: اگر پادشاه لباس بپوشد، تو هرگز از میان هزاران ناآرام جدا نخواهی شد.
هوش مصنوعی: این عبارت به معنای این است که به جای شک و تردید، باید با اطمینان و یقین به حقیقتها نگاه کرد. همانطور که مردان مقتدر و شجاع در برابر ناملایمات ایستادگی میکنند، باید درک کنیم که حقیقت و واقعیت همیشه موجود و پایدار هستند. همچنین به نوعی اشاره دارد که قابل اعتماد بودن و ثبات شهرت یا مقام یک فرد، نیاز به تکرار و پذیرش آن از سوی دیگران دارد.
هوش مصنوعی: اگر دنیا پر از زیباییها و زشتیها باشد، بهراستی که همه اینها در واقع نشانی از لباس پادشاهی است.
کاحولی = که احولی : دوبینی
هوش مصنوعی: در خزانه شاه، لباسهای زیادی وجود دارد، اما به جای آنکه فقط به آنها نگاه کنی، ببین که خود شاه چگونه است و او را به صورت یگانه و منحصر به فرد بپذیر.
هوش مصنوعی: هر کسی که ظاهری دارد، نشاندهندهی باطن او نیست و در واقع کسی که فقط به ظاهر توجه کند، از عمق واقعی وجودش دور مانده است و چنین فردی به واقعیت جاودانهی خود نرسیده است.
هوش مصنوعی: کسانی که دلهایشان به نور خدا زنده و روشن است، میتوانند با چشم بصیرت به عالم آخرت بنگرند.
هوش مصنوعی: اگر چشمی به مانند این داشته باشی، در روز قیامت همه چیز را به وضوح خواهی دید.
هوش مصنوعی: چشمان ظاهرت از طرح و نقش بدحجابان جدا نشود، حتی به اندازه یک تار مو از هنرمند.
هوش مصنوعی: نقّاش به گونهای کار میکند که همیشه آثار خود را به گونهای پنهان کند و از آنها دوری کند.
هوش مصنوعی: وقتی زیبایی و چهره او را میبینی که بینهایت زیباست، میفهمی که درخشش او باعث شده که زیباییاش کمی مخفی بماند.
فاش: واضح، هویدا و جلوه گر
هوش مصنوعی: اگر جهانی وجود داشته باشد که در آن تیزی و قدرت به دست سلطان باشد، افرادی که بینا هستند آن را شایسته میدانند و به سوی او میروند.
بردابرد : آوازی که شاطران پیشاپیش مرکب سلطان کردندی ، دور شدن عامه را
هوش مصنوعی: هر چیزی که میبینی، باید به خاطر آن از خود و گذشتهات عبور کنی.
هوش مصنوعی: هنگامی که تصویر یا نقشی از تو به وجود آید، هنرمند بزرگ و بینظیر به تو نزدیک میشود و به تو توجه میکند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانههایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۲ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.