چو پای و دست و روی و جسم و جانت

نخواهد ماند گو این هم ممانت

چو بشنیدیم نامش از زبانت

همه جانها بخست از غم چو جانت

چرا می‌آید این رفتن گرانت

که می‌گوید خداوند جهانت

چو رسوائی خود گردد عیانت

بسوزد آتش تشویر جانت

اگر اخلاص باشد آن زمانت

بکار آید وگرنه وای جانت

ولیکن چون نه این ماند نه آنت

بسرّ قدس مشغولست جانت

که از چه رشک آید در جهانت

جوابی راست خواهم زین میانت

نه کم آمد ز قشر بیضه جانت

نه موی سر فزونست از روانت

چو ابلیسی منی آورد جانت

کَی از رحمت بوَد بَر جاودانت

زهی طاقت که گر ما زین امانت

برون آئیم ناکرده خیانت

چنین گفت آن عزیزی بادیانت

که تا حق عرضه دادست این امانت

چو دل پر یاد حق داری زفانت

بود در آخرت هم راه جانت

به توحید ار گشاید چشم جانت

برآرد بانگ سبحانی زبانت

کمان گر در زه آید برد جانت

چو زه بر تو کشد ناگه کمانت

نمی‌ترسی که از کوی جهانت

تو غافل در ربایند از میانت

چو خواهد گشت گلخن بوستانت

چراغی گو درین گلخن بمانت

جوامردا ازین نبود زیانت

که گویی خواب خوش باد ای جوانت

چو باید بود با او جاودانت

نباید بود بی او یک زمانت

اگر جانست نام و گر جهانت

جهان بیجان کند در یک زمانت

بمن گر سر فرود آید چوچوگانت

کنم سر همچو گوی از بهر میدانت