چو خلوت داشت پیش از وحی چل سال

امین وحی، وحی آورد در حال

چو حق می‌دید کو می‌زد پر و بال

به دلداری سلامش گفت در حال

همه در عشق می‌گردند از حال

چه در وقت و چه در ماه و چه در سال

چو پیر آن دید بی خود گشت در حال

چو مرغی می‌زد اندر ره پر و بال

چو مرغ جان فرو ریزد پر و بال

ببینی روی خود در آب اعمال

چو طوطی آن سخن بشنید در حال

بزد اندر قفس لختی پر و بال

چنین گفت او که در هر کار و هر حال

نشان پی همی‌جستم بسی سال

جواب او چنین گفتند در حال

که این بارآورد طنگی به‌هر سال

اگر کم گردد از عمر تو ده سال

غمت نبود گر افزونت شود مال

گرفتش موش دیگر زود دنبال

کشیدش تا به پیش خانه در حال

فرو بستم من این در را به صد سال

کنون چون برگشایم آخرِ حال؟

بتک استاد گلخن تاب در حال

دل و جان پرسخن لیکن زفان لال

اگر ما یک سخن گوئیم صد سال

همی دوشیزه ماند هم بیک حال

چنین گفت او که اندر قرب صد سال

دری می‌کوفتم من در همه حال

دگر توحید و نعت و پند و امثال

که خسرونامه را بود اوّل حال

چو هرمز بود آن شهزاده را حال

بهم آن هر دو مه بودند همسال

ز بوی طرّه مشکین من حال

بر آید مرغ مخمل را پر و بال

گهی میگشت در یکدم بصد حال

گهی میزد بصد گونه پر و بال

مپرس از من که من چونم درین حال

فرومانده چو مرغی بی پر و بال

جوان و مست و عاشق در چنین حال

دلی بس پر سخن لیکن زبان لال