بیابانیان را نباشد نوا

بجز گرمی‌یی کان بود در هوا

عسل دادت از نحل و من از هوا

رطب دادت از نخل و نخل از نوی

وگر حاجتی کرده باشی روا

نگیری دگر حاجتی در هوا

بدین فر و فرهنگ و نور و نوا

مسلمان نباشی نباشد روا

برآورده در گوشه انزوا

چو داود در پرده حق نوا

الا دمعی سارعت والهوا

وقد ذاب قلبی هو والنوا

اسیرست ازان میر خوبان دلم

به دردی که هرگز ندیدم دوا

اذا اشرق الشمش من صدغه

[...]

بیار مطرب آن بربط خوش نوا

که بی مغزیش مغز را شد دوا

ز نالیدن قمری خوش نوا

کبوتر معلق زنان در هوا

چو خورشید تابان میان هوا

نشسته برو شاه فرمان‌روا

که با قمری این ساز زد در نوا

که عشق پری‌دخت دارم هوا

که ای نامور کام من کن روا

ممان تا ز هجران شوم بینوا

چه مرغی که بی‌بال گیری هوا

ولیکن چو بلبل نداری نوا

چو بلبل هر آن کو که دارد هوا

ز عشاق دارد هزاران نوا

به طفلی و عشق و جنون و هوا

به زنجیر و قید تو بودم نوا

تمرتاش گفت این نباشد روا

مرا هست اکنون وصالت هوا

بخوان اسم یزدان فرمانروا

چو پیلی رسد مرغکی از هوا

چنین تا که عنبرفشان شد هوا

نهان گشت کافور و عنبر روا

به هر شاخ مرغی کشیده نوا

زمین مخمل سبز و مشکین هوا

درآمد به روی زمین از هوا

بجز سام نیرم نبودش نوا

بدان طوبی آباد دارم هوا

که مل بی گل امروز نبود روا