ستونی دگر شاه فرمانروا

برآورد سیصد گز اندر هوا

ز دریا نی تن شده در هوا

به فرمان یزدان فرمانروا

چنان کن که پرّنده مرغ هوا

شود زی جزیره، نداری روا

کنم با تو پیمان و گیرم گوا

که گر دشمن آید نداری روا

ز ناگاه جمشید فرمانروا

نشسته بر اسبی میان هوا

همه ساله با کام و خفت و هوا

دل زوش بر تنْش فرمانروا

ز شاه تو این نامه ی بینوا

ز روی خرد هم نباشد روا

ز راه خدایی ندیدی روا

که باشد چنان بوم و بر بینوا

بدو گفت شاه از ره مرغوا

که فیروز بادی و فرمانروا

گروهی ز بیم و یکی از هوا

همی داشت آیین او را روا

ز فوّاره بر شد بسوی هوا

از آن شاد شد شاه فرمانروا

از آن بُرجها آب فرمانروا

چهل گز چو طاقی شود بر هوا

ز شیران بود روبهان را نوا

نخندد زمین تا نگرید هوا

زن پاک پیوند فرمان روا

برایشان فرو بسته دارد هوا

بدان بلبل خرد بین کز نوا

فرود آورد مرغ را از هوا

من بینوا را به آن یک نوا

گرامی کن و گرم‌تر کن هوا

یکی نانوا مرد بُد بینوا

نه آبی روان و نه نانی روا

همان نقد حکمت به من شد روا

به حکمت منم بر همه پیشوا

چنان که‌‌آدمی‌زاد را زان نوا

به رقص و طرب چیره گشتی هوا

مرا بنده‌ای هست نامش هوا

دل من بدان بنده فرمانروا