بدانگه که فرمود بر او به چین

بفرمود تا موبدان زمین

به هر خانه ای در بُتی ساختند

نگارش به آیین بپرداختند

به آیین و دیدار کوش سترگ

بتی پیش بنهاد خُرد و بزرگ

ز بستر چو برخاستی مرد و زن

شدی پیش ایشان بسان شمن

نهادی سر از پیش او بر زمین

فراوان بر او خواندی آفرین

همی گفت با مردم تیره هوش

ستمکار و بیداد جوینده کوش

که پروردگار این جهان را منم

که آباد ویران چو خواهم کنم

همه زندگانی به دست من است

همه مرگ در تیغ و شست من است

ز من نیکی آید، هم از من بدی

درشتی ز من، هم ز من بخردی

کرا خواهم از خود توانگر کنم

که از گوهر و زرّش افسر کنم

کرا خواهم او را رسانم گزند

ز تختش برآرم به خاک نژند

چو بشنید گفتار او مرد و زن

همی یاوری دادشان اهرمن

بپذرفت مردم همه کیش اوی

اگر بود بیگانه، ار خویش اوی

گروهی ز نادانی و خیرگی

برآمد به راه بد و تیرگی

گروهی ز بیم و یکی از هوا

همی داشت آیین او را روا

گروهی بدان دل همی شاد کرد

که گیتی بدان گونه آباد کرد

به فرمان او بت پرستان شدند

ز جام می دیو مستان شدند

کرا یافت کاو بُت ندارد به پیش

سر از تن جدا کردش آن تیره کیش

همه باختر گشت ازاو بت پرست

ندارم چنین کس چه دارد به دست

فریدون چو آگاه شد زین سخن

بدو تازه شد رنجهای کهن

بخندید و گفت این سترگ پلید

سر از راه یزدان به یک سو کشید

همانا که مردم ز ره دور کرد

دل من دگرباره رنجور کرد

بدان بدکنش بر مباد آفرین

تهی باد از آن دیو روی زمین

هرآن کس که آگاهی از کوش یافت

که از شاه و فرمان او سر بتافت

ز ضحاکیان و ز بدگوهران

به درگاه او شد سپاهی گران

چنان پیش او لشکر انبوه شد

که دشت و در باختر کوه شد