گهر داشتی ارج نشناختی

به نادانی از کف بینداختی

سوم پند شهری که نو ساختی

به رنجَش بسی گنج پرداختی

ز نخچیر چون باز پرداختی

همه بزم با ماهرخ ساختی

سپهبد پیاده همی تاختی

به راه گوزنان کمین ساختی

گه کین تن از خم کمان ساختی

وز آن خار چون تیر بنداختی

بدادی سبک داد و بنواختی

وز اندازه بر پایگه ساختی

چو سفتی برو مشک برتاختی

وز اندیشه‌اش رشته‌ها ساختی

نهان هر گهی تاختن ساختی

به تاراج بومش برانداختی

چو کوه آبش از موج بفراختی

ز پس باز بر خشکی انداختی

بدان نیزه از پیل درتاختی

ز زینشان به ابر اندر انداختی

هر آن کار و رایی که انداختی

بگفت ستاره شمر ساختی

که تاج شهی خار بنداختی

بر از پایگه سر کشی ساختی

کمان گاه ضحاک بنداختی

چو گاه من آمد به زه ساختی

گرفتی دم اسپ و بفراختی

به هم با سوارش بینداختی

هر آن گه که پیخال بنداختی

وی اندر هوا آن خورش ساختی

از آن رزم ها دل بپرداختی

همه کار بر آرزو ساختی

چو با زیر و بم راز برساختی

صدای نوا در هوا تاختی

زما کینه پهلوان آختی

زمین از بزرگان بپرداختی

ولی با من ای بخت بد ساختی

بکام نهنگم درانداختی

بدان گنج بر دست کین آختی

همه هند زیر و زبر ساختی