گرچه هستت چنین سقر در پیش

هیزم او مشو و زو مندیش

لیک آن ره ببین که داری پیش

از درِ نفس تا دَرِ دل خویش

گر فرستد به روم نامهٔ خویش

تو نبینی به روم یک بد کیش

کان و دریا برش بود درویش

بخشش او ز هر دو باشد بیش

هرکه چون رشته تافت گردن خویش

مهرهٔ گردنش فکندی بیش

شد معلم خجل ز کردهٔ خویش

از خجالت فکند سر در پیش

رفت در پیش قاضی آن درویش

گفت بنگر مرا چه آمد پیش

چُستیی کن بکن به قوّت خویش

از ترازو زبان ز گزدم نیش

این گُره را که نام کردی خویش

هریکی گزدمند با صد نیش

خاک پایی چو دیدی اندر پیش

باد دستی شوی ز شهوت خویش

تو چو انگشت گشته از تشویش

زن چو ناخن‌کنان به ناخن ریش

نیم شب هر شبی به خانهٔ خویش

آید و صد اِباحتی در پیش

زنده و تازه کرد چون طوبیش

دل و جان را طراوت معنیش

با تن دردناک و با دل ریش

نرسد کس به کامهٔ دل خویش

شیر گردون چو گربه دارد کیش

خورد از مهر خون بچهٔ خویش

دوش در ره نگارم آمد پیش

آن به خوبی ز ماه گردون بیش

گشته از روی و زلف خونخوارش

خاک گلرنگ و باد مشک پریش

چون مرا دید ساعتی از دور

[...]

ای نهان گشته در بزرگی خویش

وز بزرگی ز آسمان شده بیش

آفتاب این چنین بود که تویی

آشکار و نهان ز تابش خویش

تو ز اندیشه آن سویی و جهان

[...]

دوش دور از تو ای مدبر عقل

نه به تدبیر عقل دوراندیش

پیشت از گونه گونه بی‌نفسی

که نگون باد نفس کافرکیش

کرده‌ام آنکه یاد آن امروز

[...]

ای فلک با کمال تو ناقص

وی جهان بی‌نوال تو درویش

گم کند راه مصلحت تقدیر

گرنه تدبیر تو بود در پیش

همچو معنی که در بیان باشد

[...]

ای فلک پیش قدر تو ناقص

وی جهان پیش دست تو درویش

دولتت را زوال بیگانه

مدتت را خلود آمده خویش

در بزرگی ز روی نسبت و قدر

[...]