کس نداند که چیست الا او

صفتش ‌لا اله االا هو

بیت احزان چه جای توست بگو

مصر عشق از برای توست بجو

نیست‌گویی جهان زشت و نکو

جز از او و بدو هم خود او

ره تو دور شد یقین بشنو

تو مجرد شو و مپای و برو

ای همه لاف ترک دنیا گو

لاف و دعویت هست‌، معنی کو؟

کس نگفته صفات مبدع هو

چند و چون و چرا چه و کی و کو

نیست گویی جهان ز زشت و نکو

جز از او و بدو و بلکه خود او

گفت بابا نصیبهٔ من کو

گفتش ای پور در خزانهٔ هو

ای جوانمرد نکته‌ای بشنو

وز عطای خدا نُمید مشو

در چنین عالمی که رویش دو

زشت باشد تو او بوی او تو

فاخته غایبست گوید کو

تو اگر حاضری چه گویی هو

فاخته غایبست گوید کو

تو اگر حاضری چه گویی هو

نالهٔ شوق فاخته بشنو

حالت و ذوق ساخته به دو جو

مر زنان راست کهنه تو بر تو

مرد را روز نو و روزی نو

نیست در شرط اتحاد نکو

دعوی دوستی و پس تو و او

در توکّل یکی سخن بشنو

تا نمانی به دست دیو گرو

از ورای خرد سخن زو گو

وردت این بس که لاهو الّا هو

کفر و دین خوب و زشت و کهنه و نو

یرجع الامر کلّه زی او

بر سرِ کوی ما ز زشت و نکو

سگی آمد کسی نیامد ازو

دو جهان پیش همتش به دو جو

سِرّ مازاغ و ماطغی بشنو