یادم آمد که با «‌سنائی‌» من

گفته‌ام‌پیش‌از این به خواب سخن

ذوفنون پیش مردم یک فن

خوار باشد به وقت عرض سخن

زبن اثرها که برشمردم من

راست گردد مزاج و مغز و بدن

گوید این را بخوان و حاضر کن

کزتو پرسم همی سخن به سخن

موسم نوبهار خانهٔ من

هست از انبوه گل یکی گلشن

کای خداوند قادر ذوالمن

ریشه ظلم را ز بیخ بکن

وین وجودِ لطیف یعنی زن

تا به کی زندگی کند به کفن

حامی آزموده باشد زن

هست ناآزموده را دشمن

گفت بار نخست کاینجا من

آمدم میهمان به همره زن

یا نرفت از پی رسالت من

یا ندادند رخصت رفتن

روز دیگر ز تنگی مسکن

گشت ناهید همط‌ویلهٔ من

و آذرخوره شد به پارس مکین

در نشابور آذر برزبن‌

بر سر موج‌هاش چین و شکن

حلقه حلقه چو غیبهٔ جوشن

هرچه باشد به قعر آب‌، لجن

بر سر آبدان کند مسکن

عیب از اینهاست کاین خرابه وطن

نشود عدل و داد را مسکن

همه با هم مخالف و دشمن

روی‌ هم رفته دشمنان وطن

فکر کن تا به روزگار کهن

دین ظلمیت بوده برگردن‌؟

همه تغییر داده نام و نشان

هر یکی گشته مهتری ذیشأن

راستی کفش پای این سره‌زن

به از آن مرد ابله کودن

خاندانش مقدس و مومن

شوی برنا و خود کثرالسن