چون گسی کردمت بدستک خویش

گنه خویش بر تو افگندم

خانه از روی تو تهی کردم

دیده از خون دل بیاگندم

عجب آید مرا ز کردهٔ خویش

[...]

که بر او زبور سخن بندم

دل در این بند بود یک چندم

من بر این کار و بار می‌خندم

دل در این روزگار چون بندم

پیش تو چون سنان کمر بندم

خون همی گریم و همی خندم

گفت از این خرزه گرچه دربندم

آن چنان خر نیم خردمندم

کمر از بهر تو همی بندم

کز پی سوختن همی خندم

این همه هست و نیست فرزندم

که دل خویشتن درو بندم

شد سه سال این زمان که در بندم

روی شه دیده دید و خرسندم

بگسلم از تو، با که پیوندم؟

از تو گر بگسلم به خود خندم

بخت بیدار یاور من شد

ناگهان زی در تو افکندم

بندها بود بر من، اکنون شد

[...]

شب چو عقد نماز می‌بندم

چه خورد بامداد فرزندم

همه عالم بتو پرستندم

از تو باشند خلق در بندم

گفت: «من بی غرض میان بندم

که به خیر است قطع و پیوندم»

دل ز مهر تو در که پیوندم؟

دل ز مهرت کجا کند بندم؟

بس که دل می دری و می دوزی

یک دل است و هزار پیوندم

پیش ازینم دلی و دردی بود

[...]

سایه بر مال کس نیفگندم

مالش کس نکرد در بندم

عقد آن جوهری که میبندم

جز به نام رسول نپسندم

بت آن خیمه گر چه یک چندم

کرد چون میخ خیمه پابندم

پس همان به که لب فرو بندم

بیش از این گفت و گوی نپسندم

تا نه راضی شود خداوندم

رفتن از جای خویش نپسندم

گفت آری بس آرزومندم

که به دنیا برد خداوندم

چون نظر بر برادر افکندم

خبر از خود نماند یک چندم