گنجور

 
سعدی
سعدی » گلستان » باب دوم در اخلاق درویشان »

حکایت شمارهٔ ۳۲

یکی از پادشاهان عابدی را پرسید که عِیالان داشت: اوقاتِ عزیز چگونه می‌گذرد؟ گفت: همه شب در مناجات و سحر در دعایِ حاجات و همه روز در بند اِخراجات.

ملِک را مضمونِ اشارتِ عابد معلوم گشت. فرمود تا وجهِ کَفافِ وی معیّن دارند و بارِ عِیال از دلِ او برخیزد.

ای گرفتارِ پای بندِ عیال

دیگر آسودگی مبند خیال

غمِ فرزند و نان و جامه و قوت

بازت آرد ز سیر در مَلَکوت

همه روز اتّفاق می‌سازم

که به شب با خدای پردازم

شب چو عَقدِ نماز می‌بندم

چه خورد بامداد فرزندم؟