یک پر از شهد و قند و نرمی و لطف

یک پر از زهر و قهر و کلی عنف

دهدم باز وصل از سر لطف

بهلد هجر و بگذرد از عنف

جمع یاران بگردشان زده صف

آن دو چون بحر و باقیان چون کف

ما چو بحریم و عالم از ما کف

از ازل داشتیم عز و شرف

صاحب ابر دست دریا کف

میر عباد عبد آصف صف

در وبال و هبوط و بعد و شرف

گه تلافی گرند و گاه تلف

کند از شهر چند سفله به کف

بنشاند برابر اندر صف

هر چه اندر سه روز کرده به کف

در دمی کرده پیش یار تلف

رفت رضوان ز روضه کف بر کف

زده خال سیه بدو مطرف

چون برآید ز دیگ حلوا تف

لوت خواران کشند صف در صف

خرم آن ساعتی که باشم شاد

من و بغرا نهاده کف بر کف

ذوقها یافتم ز صحن برنج

[...]

بر سر اسنان سین او زده وصف

شرف کاخ دولت است و شرف

عشر زرین بدزدد از مصحف

تا کند زیب چنگ و زیور دف

هر چه سازد در آب و خاک تلف

نایدش زان به غیر باد به کف

هر یک آمد به قدر او عارف

بر علو مقام او واقف

سعدا را دهند بهر شرف

نامه از سوی دست راست به کف

پس پسر گفت ایهاالعارف

از مقامات عاشقی واقف

کانچه دارم ز ملک و مال به کف

گرچه اسباب حشمت است و شرف

همه بر آستان او زده صف

هر یکی شمع و بدره ای در کف

بهر احرامش از چهار طرف

سبزپوشان در آستان زده صف

شاعری خواند پرخلل غزلی

کین به حذف الف بود موصوف