تو بلندی عظیم و من پستم

چکنم تا به تو رسد دستم

تا که سر زیر پای تو ننهم

نرسم بر چنان که خود هستم

تا چنین هستیی حجابم بود

[...]

از می عشق تو چنان مستم

که ندانم که نیست یا هستم

آتش عشق چون درآمد تنگ

من ز خود رستم و درو جستم

لاجرم هست نیستم، هیچم

[...]

بی خبر گشت عقل سرمستم

بیخود از جای خود برون جستم

پای دل را به دام او بستم

وز می اشتیاق او مستم

در کمند غم تو پا بستم

وز می اشتیاق تو مستم

ای دریغا که دیر ننشستم

رخت بی‌اختیار بر بستم

مثل آلتی تو در دستم

بلکه تو نیستی و من هستم

گشت شادان که از زیان جستم

وز چنین محنت و بلا رستم

آنچنانشان که آفریدستم

آن نمایند از وفا و ستم

بی ریا بندۀ تو بودستم

همچنان تا که زنده ام هستم

می‌بیاور، که توبه بشکستم

یا مده می، که از غمش مستم

نی، که من جز به می نخواهم داد

بعد ازین گر به جان رسد دستم

درجهان می مرا چنان سازد

[...]

پای رفتن نبود در دستم

ورنه من بر گزاف ننشستم

گر بگویی که: چیست در دستم؟

بر نپیچم سر از تو تا هستم

که ز ایمان مکن تهی دستم

بر همینم بدار تا هستم

پایۀ فضل خویش بشکستم

چونکه این عقد را به هم بستم

شکر گویم که توبه بشکستم

وز غم ننگ و نام وارستم

در خرابات عشق مست خراب

با حریفان به ذوق بنشستم

هستی او کجا و من ز کجا

[...]

در خرابات عشق سرمستم

از ازل بود تا ابد هستم

این سعادت نگر که دستم داد

کمری بر میان او بستم

بر لبم لب نهاد بوسه زدم

[...]

سوی می خانه میکشی دستم

عاشق و مفلس و تهی دستم

شهره کردی مرا بهر دو جهان

بزمانی که با تو بنشستم

من چه گویم؟ که در دیار غمت

[...]

خود به دست تو کی رسد دستم

اینقدر بس که در رهت پستم

چشم ازان آینه فرو بستم

پس زانوی خویش بنشستم